Κυριακή 26 Ιουλίου 2020

ΒΙΖΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ


 Μια σύνταξη ένας μισθός για ένα μπάνιο σε παραλίες γκέτο για τους έχοντες και κατέχοντες.. Τώρα γιατί εγώ θυμάμαι καλοκαίρι του 1982 σε βρεφονηπιακή δημοσιογραφική ηλικία, Δημάρχους και κοινοτάρχες να ξηλώνουν τις περιφράξεις κατ' εντολή του Αντρέα, δεν ξέρω. Μάλλον γιατί όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται, επαναλαμβάνεται ως φάρσα κι έχω μ αυτή διάφορες εμμονές..



Η μετάβαση στις παραλίες είναι σχετικά πιο προσιτή, αλλά ολοένα και περιφράσσονται οι παραλίες, ολοένα και γίνονται λιγότερες για το λαό γράφει ο πανεπιστημιακός Σπύρος Τζόκας. Κοστίζουν.

Πολλά τα προβλήματα αυτό το δύσκολο καλοκαίρι: Αβεβαιότητα, ανεργία, μεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις, μείωση μισθών, χρέη, ελάχιστες ή μηδενικές διακοπές και κοντά σε αυτά οι παραλίες της Αττικής απαγορευτικές για το λαό και κερδοφόρες για κάποιους επιχειρηματίες. Αυτές οι παραλίες, δίπλα μας, που αποτελούν το αποκούμπι του σκληρά εργαζόμενου και δοκιμαζόμενου λαού μας. Η ευλογία, δηλαδή, του φυσικού κάλλους, του φυσικού περιβάλλοντος μετατρέπεται σε κατάρα. Και δεν έχει τέλος.

Η μία παραλία κλείνει μετά την άλλη και τώρα έρχεται η Αττική Ριβιέρα και το Ελληνικό να ολοκληρώσει το κακό. Το κόστος δυσβάστακτο για ένα και μόνο μπάνιο. Ας ξεκινήσουμε από την είσοδο στη «σιδερόφρακτη» παραλία:

Το κόστος «μικρομεσαίας - λαϊκής» και όχι αριστοκρατικής κυμαίνεται το Σαββατοκύριακο κατά μέσο όρο στα 7 ευρώ. Συνεχίζουμε με τις ξαπλώστρες που απλώνονται σε όλη την παραλία και ενοικιάζονται έξτρα κάποιες φορές.

Αν υποθέσουμε ότι κάποιος τολμήσει να προχωρήσει σε αναψυκτικά, καφέδες ή ακόμα χειρότερο σε εστίαση θα πρέπει να βάλει το χέρι του βαθιά στην τσέπη. Συνολικά μια οικογένεια με δυο παιδιά θα ξοδέψει με μέτριους υπολογισμούς γύρω στα 50 ευρώ για ένα μόνο μπάνιο.

Είναι τραγικό, αν σκεφτεί κάποιος τους μισθούς ή τις συντάξεις σήμερα. Δεν μιλάμε βέβαια για τις προκλητικές τιμές που έχουν κάποιες «σιδερόφρακτες» παραλίες για τους λίγους και εκλεκτούς. Σε αυτές ο εργαζόμενος ενδεχομένως να δώσει όλο τον μισθό του για ένα μπάνιο (στον «Αστέρα Βουλιαγμένης» 80 ευρώ το σετ και για τα παιδιά 20 ευρώ!!!).

Το δημόσιο αγαθό, δηλαδή, μετατρέπεται σε εμπόρευμα. Οι παραλίες, το δημόσιο κτήμα, παραδόθηκαν και συνεχίζουν να παραδίδονται στους επιχειρηματίες που τις μετατρέπουν σε μαγαζί τους ή σε προέκταση του μαγαζιού τους.

Η επιχείρηση εντείνεται μάλιστα αντί να μειώνεται εξαιτίας της πανδημίας, η οποία αξιοποιείται ως «άλλοθι» για να αυξηθεί ο χώρος στον οποίο μπορεί να αναπτυχθεί επιχειρηματική δραστηριότητα σε παραλία και αιγιαλό.

Ελάχιστες πλέον οι ελεύθερες παραλίες και αυτές εγκαταλελειμμένες από θεούς και δαίμονες, από συγκοινωνία ως καθαριότητα. Από αδιαφορία ή από σκοπιμότητα. Να φανεί δήθεν ότι αν δεν υπάρχει ο επιχειρηματίας δεν υπάρχει και σωστή παραλία. Το συμπέρασμα απλό και πάντα πρόσφορο:

«Δεν υπάρχει άλλη λύση. Το κράτος δεν έχει τη δυνατότητα να συντηρεί τους δημόσιους χώρους». Επομένως το κράτος υπάρχει για να εισπράττει τους φόρους και να εξυπηρετεί τους πλούσιους, στην Παιδεία, στην Υγεία, στην Κοινωνική Ασφάλιση και, φυσικά, στους δημόσιους χώρους. Και όμως η παραπάνω λογική καταργεί το απλό και αυτονόητο:

Η ξεκούραση, η αναψυχή, οι παραλίες, οι θάλασσες δεν είναι εμπορεύματα, είναι δικαίωμά μας. Και έτσι οφείλουμε να διεκδικήσουμε ακόμα και το αυτονόητο, με αγώνες και οργανωμένη απειθαρχία.

Δεν υπάρχουν σχόλια: