Είναι κάτι στιγμές που το μυαλό κινείται άναρχα, ανεξέλεγκτα σαν ηλεκτρόνιο. Για να σταθεί μαγνητισμένο από ένα βαθύ βλέμμα που χανόταν στο πορφυρό της δύσης κάπου στο Αιγαίο. Σαν να είχαν γίνει ένα. Και δεν ήξερες αν και το πάλεψες ποιος φώτιζε ποιον. Το βλέμμα το δειλινό ή το δειλινό το βλέμμα. Εξαρτάται. Από το ποια από τις δύο πηγές φωτός βραχυκύκλωσε από έρωτα εκείνο το απομεσήμερο.. Black out..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου