Μια προσωπική εκτροπή.. Λίγο μεγαλύτερος εμού ο Λάκης μέλος της μεγάλης παρέας του Νέου Κόσμου Δάφνης χαμονίστας από τους λίγους μπήκε στο συγκρότημα των τράβελερς του μικρού χώρου της ασήμαντης γειτονιάς -- παραδίπλα έμενε ο Ντέμης ο Ρούσος κι εγώ μόλις έκανα τα πρώτα μου βήματα στη ντραμς αλλά τελικά επέλεξα το μεγάλο όνειρο της δημοσιογραφίας-- κι έχοντας να τον δω από τότε (μάλλον κάποια στιγμή ήρθε και με βρήκε στην ΕΡΤ) δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή.. Τον κρέμασα.. Σήμερα έχοντας το κοντέρ γράψει αρκετά χιλιόμετρα ζωής κατάλαβα γιατί τα τραγούδια μας συνέπαιρναν. Στα δικά μας νιάτα δεν αρκούσε μόνο ο ρυθμός για να χτυπιόμαστε σαν τα πιθήκια. Γιατί ο ρυθμός δίχως μελωδία ατροφεί αλλά και αντιστρόφως. Τι λείπει σήμερα από το εμμονικό μπιτ. Η μελωδία που θ ακουμπήσει πάνω του..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου