ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ Ν ΑΚΡΟΒΑΤΕΙ

 Σε λιποθυμική κατάσταση ο λαός μετρά αγωνίες με την ολιγαρχία να μετρά κέρδη και γκαλά φιλανθρωπίας.. Από την εννιάχρονη της Ρόδου ως τον σημερινό μεσήλικα του Αγρινίου και όλους τους αχαρτογράφητους Αγιάννηδες της χώρας δυο τρεις εκλογές δρόμος ήταν.

Μια 9χρονη πέφτει λιπόθυμη από την πείνα έξω από φούρνο, πριν προλάβει η μητέρα της, άνεργη ξενοδοχοϋπάλληλος, να της αγοράσει λίγο ψωμί. Κι αυτό συμβαίνει στο «διαμάντι του τουρισμού», εκεί που χτυπάει η καρδιά της «βαριάς βιομηχανίας» της χώρας, στο νησί της Ρόδου. Εκεί που κάθε χρόνο τα πεντάστερα ξενοδοχεία - μεγαθήρια ανακαινίζονται για να υποδεχτούν δεκάδες χιλιάδες τουρίστες, τα αεροπλάνα προσγειώνονται το ένα μετά το άλλο και οι μεγαλοξενοδόχοι δεν προλαβαίνουν να μετρήσουν τα ρεκόρ αφίξεων και κερδοφορίας.

Κι όμως, το συγκλονιστικό αυτό περιστατικό, εκτός από επιβεβαίωση για το ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από την «εξωστρέφεια» της καπιταλιστικής οικονομίας, ήρθε να δείξει και κάτι ακόμα. Το γεγονός ότι η μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας ζει «στο όριο». Η μητέρα του κοριτσιού άλλωστε δήλωσε ότι μέχρι πέρυσι, με τα 1.000 ευρώ που έπαιρνε, μπορούσε να ζήσει τα παιδιά της, όμως φέτος καλείται να επιβιώσει με ένα επίδομα 168 ευρώ για δύο μήνες. Τι άλλαξε; Μεσολάβησαν μια περίοδος καπιταλιστικής ανάπτυξης και ένα ακόμα ξέσπασμα οικονομικής κρίσης. Κι αυτός που την πληρώνει δεν είναι τα μεγάλα αφεντικά, αλλά οι εργαζόμενοι, αυτοί που ζουν στα «όρια».

Ζώντας στο «όριο»...

Σήμερα είναι αυτή η οικογένεια στη Ρόδο που πέρασε το «όριο». Τις προάλλες ήταν οι οικογένειες των εργαζομένων σε εργοστάσια που έκλεισαν αναπάντεχα, αν και ήταν κερδοφόρα, επειδή η εργοδοσία αποφάσισε ότι σε άλλο κλάδο θα κέρδιζε περισσότερα.

Οι χιλιάδες οικογένειες που η ζωή τους έρχεται τούμπα από την «απολιγνιτοποίηση», επειδή η ΕΕ και οι κυβερνήσεις αλλάζουν το «παραγωγικό μοντέλο» για να βρουν κερδοφόρα διέξοδο υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια.

Για άλλα νοικοκυριά, το «όριο» περνιέται με ένα εργατικό «ατύχημα», σαν αυτά που ειδικά τις τελευταίες βδομάδες δεν προλαβαίνουν να καταγραφούν λόγω της εντατικοποίησης και του «σκόντου» που κάνει η εργοδοσία στα μέτρα προστασίας.

Οι αυτοαπασχολούμενοι περνάνε το «όριο» με μόλις μερικές μέρες αναδουλειάς, που αρκούν για να συσσωρευτούν χρέη σε κράτος, τράπεζες, προμηθευτές. Οι βιοπαλαιστές αγρότες αντικρίζουν τα «όριά» τους κάθε φορά που πέφτει π.χ. ένα χαλάζι και τους καταστρέφει τη σοδειά, με την κυβέρνηση να τους πετάει το μπαλάκι της ευθύνης ανακοινώνοντας ότι δεν δικαιούνται αποζημίωση.

Τα παραδείγματα είναι πολλά, και αν τα βάλει κανείς δίπλα δίπλα διαπιστώνει ότι μάλλον αποτελούν τον κανόνα. Μαζί με τις οικογένειες που βιώνουν την απόλυτη εξαθλίωση, που ζουν με επιδόματα ξεγελώντας την ανέχειά τους, υπάρχει και η μεγάλη μάζα των εργαζομένων που ζει σε διαρκή και αυξανόμενη ανασφάλεια.

Που κάθε τόσο επιλέγει ποια ανάγκη θα αφήσει πίσω, για να περάσει το 15ήμερο, να μπει η μισθοδοσία και βλέπουμε... Οικογένειες που το φθινόπωρο, για να πληρώσουν τα φροντιστήρια των παιδιών, αφήνουν απλήρωτους λογαριασμούς, χρέη που τα καλύπτουν με τα Δώρα των Χριστουγέννων (αν πάρουν  τους συνταξιούχους χέστους λεηλατήθηκαν σε αυτό τον βαθμό που δώρο πλέον είναι ο θάνατος). Που φτάνει το καλοκαίρι και όταν καταφέρουν να πάρουν άδεια, μετράνε και το τελευταίο λεπτό για μια ολιγοήμερη απόδραση, αφού στο μεταξύ προκύπτουν άλλες ανάγκες...

Αυτή είναι η «κανονικότητα». Γι' αυτό η μεγάλη μάζα των εργαζομένων τρέμει μην πάθει καμιά «στραβή». Μην τύχει μια αρρώστια, ένα ταρακούνημα στον τζίρο του αφεντικού, που θα του δώσει τη δικαιολογία να κάνει απολύσεις ή περικοπές, να βγάλει σε εκ περιτροπής κ.ο.κ. Ανησυχούν για το ποιο θα είναι εκείνο που μπορεί σε μια στιγμή να τινάξει στον αέρα τον οικογενειακό προϋπολογισμό.