ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΙΣΑΣ

ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ

Η Τουρκία είναι καπιταλιστικό κράτος με 80 εκατομμύρια κατοίκους και Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν περίπου 750 δισ. δολ. Διαθέτει ισχυρά μονοπώλια, είναι μέλος του club των μεγαλύτερων είκοσι οικονομιών (G20), έχει εκτεταμένες ισχυρές οικονομικές σχέσεις με ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, με δεκάδες κράτη, εξάγει εμπορεύματα και κεφάλαια. 

Είναι μέλος του ΝΑΤΟ, η δεύτερη δύναμη σε αριθμό στρατευμένων, και φιλοξενεί από χρόνια ΝΑΤΟικές στρατιωτικές βάσεις που έχουν εκπληρώσει στο παρελθόν σημαντικό ρόλο κατά της Σοβιετικής Ενωσης, ενώ σήμερα είναι ενταγμένες στον σύγχρονο επιθετικό ΝΑΤΟικό σχεδιασμό.

Παρά την αναστολή της διαδικασίας ένταξης στην ΕΕ, οι αμοιβαίες σχέσεις είναι προωθημένες. Η Δήλωση ΕΕ - Τουρκίας για το Προσφυγικό οδηγεί στον εγκλωβισμό προσφύγων στα νησιά του Αιγαίου. Το προσφυγικό πρόβλημα χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση Ερντογάν ως μοχλός γεωστρατηγικών επιδιώξεων και παζαριών.

Με αυτήν τη δύναμη η αστική τάξη της Τουρκίας διεκδικεί ακόμα υψηλότερη θέση στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Υλοποιεί στρατηγική με την οποία διεκδικεί επέκταση του χώρου δράσης των τουρκικών μονοπωλίων, ιδιαίτερα στον τομέα της Ενέργειας. Εκτός της κατοχής στη Βόρεια Κύπρο και σε εδάφη της Συρίας, διαθέτει υποδομή και στρατιωτικές δυνάμεις στη Λιβύη, βάσεις στο Ιράκ, στο Κατάρ, στη Σομαλία, στην Αλβανία. Διατηρεί την εμπόλεμη κατάσταση με το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK).

Ο χάρτης με τις τουρκικές διεκδικήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο με βάση το ανυπόστατο τουρκολιβυκό σύμφωνο

Η Τουρκία διατηρεί την κατοχή του 37% του εδάφους της Κύπρου (Βόρεια Κύπρος) για 46 χρόνια και επιβάλλει «ντε φάκτο» διχοτόμηση του νησιού αξιοποιώντας τη λεγόμενη «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου», το ψευδοκράτος, που ανακηρύχτηκε το 1983. (...) Το κατεχόμενο τμήμα χρησιμοποιείται ως μοχλός πίεσης για διχοτομική λύση στο Κυπριακό, αλλά και για διεκδικήσεις που παραβιάζουν την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) και την Υφαλοκρηπίδα, κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου. (...)

Η πρακτική των τετελεσμένων που ακολουθείται είναι μελετημένη. Στηρίζεται στη στρατιωτική απειλή και οι σχεδιασμένες κάθε φορά κινήσεις για έρευνα και γεωτρήσεις ανοίγουν το δρόμο σε νέες παραβιάσεις της Διεθνούς Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982. Οι γεωτρήσεις (...) δεν αφορούν μόνο την κατοχύρωση της παρουσίας των γεωτρύπανων, αλλά υπηρετούν την αναζήτηση κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, καθιστώντας πιο σύνθετη και επικίνδυνη την κατάσταση.

Οι εξελίξεις αυτές ενισχύουν την ήδη εκφρασμένη επιδίωξη των Αμερικανών και των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών για τη συνεκμετάλλευση της περιοχής με τη συμμετοχή της Τουρκίας.
Στο κέντρο των τουρκικών κινήσεων βρίσκεται ο στόχος της γεωστρατηγικής αναβάθμισης και της επέκτασης του «ζωτικού χώρου», της αλλαγής των συνόρων και του ελέγχου μεγάλου τμήματος του Αιγαίου, ως μέρος ενός γενικότερου σχεδίου που κωδικοποιημένα περιέχει τα εξής στοιχεία:
Αναθεώρηση της Συνθήκης της Λοζάνης, που έχει καθορίσει από το 1923 τα σύνορα Ελλάδας - Τουρκίας, τη συνοριακή γραμμή στην ευρύτερη περιοχή. Αμφισβήτηση της Συμφωνίας των Παρισίων του 1947, με την οποία πέρασαν στην Ελλάδα τα Δωδεκάνησα.

Στο έδαφος αυτό, γεννήθηκε το δόγμα των «Γκρίζων Ζωνών», η αμφισβήτηση νησιών και βραχονησίδων που έχουν δοθεί στην Ελλάδα με τις παραπάνω διεθνείς Συμφωνίες και Συνθήκες.
Ιδιαίτερα επικίνδυνες είναι οι συστηματικές και πολύχρονες παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου και θαλάσσιου χώρου, πολύ περισσότερο οι υπερπτήσεις από τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη. Τα στοιχεία καταγράφουν χιλιάδες παραβιάσεις κάθε χρόνο, που διαμορφώνουν όρους για τραγικό ατύχημα.

Η (...) παραβίαση της Υφαλοκρηπίδας, κατά τους υπολογισμούς του ελληνικού κράτους, από το ερευνητικό πλοίο «Oruc Reis» το Φλεβάρη του 2020, παρότι ήταν οριακή και υποβαθμίστηκε από την κυβέρνηση της ΝΔ, έδειξε σε μικρογραφία πώς μπορεί να διαμορφωθούν οι όροι για ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και την πρόκληση θερμού επεισοδίου.

Το τουρκικό δόγμα των «Γκρίζων Ζωνών» εμπλουτίστηκε παραπέρα και συνδέεται με τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή και τις στοχεύσεις της αστικής τάξης, αγκαλιάζει πιο σφιχτά την Ανατολική Μεσόγειο, τη Βόρεια Αφρική, τη Μαύρη Θάλασσα, και αποδίδεται σήμερα με το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας».

Δύο σημαντικά γεγονότα στις 13 και 27 Νοέμβρη 2019 τεκμηριώνουν αυτήν τη θέση.
Στις 13 Νοέμβρη ο μόνιμος αντιπρόσωπος της Τουρκίας στον ΟΗΕ, Φ. Σινιρλίογλου, κατέθεσε στα Ηνωμένα Εθνη συντεταγμένες που εκφράζουν διεκδικήσεις δυτικά του 28ου Μεσημβρινού, στο χώρο της Ρόδου και προς τις ανατολικές ακτές της Κρήτης, διεκδικώντας θαλάσσιες περιοχές που δεν ανήκουν στην Τουρκία, με στόχο να περιοριστούν η Κρήτη, τα Δωδεκάνησα και η Κύπρος στα χωρικά ύδατα.

Επί της ουσίας η τουρκική κυβέρνηση διεκδικεί ΑΟΖ και Υφαλοκρηπίδα δυτικά του 28ου Μεσημβρινού μέχρι τη Λιβύη, με την οποία επιχειρεί αυθαίρετα να οριοθετήσει ΑΟΖ, ακυρώνοντας τα δικαιώματα της Κρήτης και των Δωδεκανήσων, επιδιώκοντας να θέσει εμπόδια σε ενδεχόμενη οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου και Αιγύπτου.

Αυτός είναι ο στόχος της γνωστής συμφωνίας του Τούρκου Προέδρου Ερντογάν με τον δοτό πρωθυπουργό της κυβέρνησης «Εθνικής Συμφωνίας» της Λιβύης, Σάρατζ, που καταγράφεται στο μνημόνιο κατανόησης το οποίο υπογράφηκε στις 27 Νοέμβρη 2019.

Οι κινήσεις αυτές δημιουργούν τετελεσμένα, η συμφωνία έχει καταγραφεί στον ΟΗΕ παρά τις κυβερνητικές μεγαλοστομίες και πιθανώς να ακολουθήσουν έρευνες και γεωτρήσεις στην περιοχή της Κρήτης και του Καστελόριζου, δημιουργώντας προϋποθέσεις για νέες εντάσεις. (...)

Η στρατηγική της ελληνικής αστικής τάξης

Η ελληνική αστική τάξη έχει τις δικές της επιδιώξεις, που καθορίζονται από το στόχο της γεωστρατηγικής αναβάθμισης που συνδέεται με:

• Την καπιταλιστική ανάπτυξη, την αύξηση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων, την ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης.
• Την επέκταση των ελληνικών οικονομικών ομίλων στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική και σε άλλες περιοχές.
• Τη μετατροπή της Ελλάδας σε ενεργειακό κόμβο διαμέσου της συμμετοχής σε ενεργειακούς αγωγούς (Δια-αδριατικός αγωγός - ΤΑΡ, «East Med», σταθμός υγροποιημένου φυσικού αερίου στην Αλεξανδρούπολη), αλλά και της αναζήτησης κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στα οικόπεδα που έχουν οριοθετηθεί στην Κρήτη και το Ιόνιο Πέλαγος.
• Την αξιοποίηση της γεωγραφικής θέσης της χώρας για τη συμμετοχή στα ευρωπαϊκά και διεθνή δίκτυα μεταφορών και διαμετακόμισης.
• Την ενίσχυση του ρόλου της ναυτιλίας.

Οι αστικές τάξεις της Ελλάδας και της Τουρκίας επιζητούν τη συνεργασία για σημαντικό αριθμό οικονομικών και άλλων δραστηριοτήτων, με κριτήριο το «αμοιβαίο» - καπιταλιστικό - όφελος και την κερδοφορία τους, και αυτός ο στόχος καταγράφεται στις συμφωνίες του «Ανωτάτου Συμβουλίου Ελλάδας - Τουρκίας», που δημιουργήθηκε το 2010 (...).

Η πλευρά αυτή δεν μπορεί να ακυρώσει την αντικειμενική βάση, τα αντιτιθέμενα οικονομικά συμφέροντα που προκαλούν τον ανταγωνισμό.
Η ελληνική αστική τάξη, πρακτικά, με τις δικές της δυνάμεις δεν διεκδικεί - προς το παρόν - εδάφη άλλων κρατών. Παρεμβάσεις εθνικιστικών κύκλων, που μιλούν για «αλύτρωτες πατρίδες» κοιτάζοντας κυρίως προς τα Βαλκάνια, είναι περιθωριακές.

Η «Μεγάλη Ιδέα» της αστικής τάξης σήμερα είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη και η μεγαλύτερη πρόσδεση στα ευρύτερα σχέδια που καθορίζουν οι αναπτυγμένες σχέσεις με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Το στοιχείο αυτό καθορίζει την επιθετικότητα της ελληνικής αστικής τάξης στις διεθνείς σχέσεις, αλλά παράλληλα αυτό είναι που περιέχει και το στοιχείο των συμβιβασμών, που καλείται ενιαία να διαχειριστεί το πολιτικό προσωπικό, τα αστικά κόμματα.

Η επιθετικότητα της ελληνικής αστικής τάξης και των κομμάτων που υπηρετούν τα συμφέροντά της κλιμακώνεται διαμέσου της συμμετοχής στα σχέδια των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Σ' αυτό εντάσσεται ο «Στρατηγικός Διάλογος» Ελλάδας - ΗΠΑ, που ανέπτυξε ιδιαίτερα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ από το 2017 (...) Αυτόν το σχεδιασμό συνέχισε η κυβέρνηση της ΝΔ, ολοκληρώνοντας τη συμφωνία του ΣΥΡΙΖΑ με τους Αμερικανούς. (...)

Στην πράξη, βαθαίνει η εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και έχουν διαμορφωθεί ήδη τεράστιοι κίνδυνοι για το λαό μας. Τόσο η Ρωσία όσο και το Ιράν, με συγκεκριμένες δηλώσεις, προειδοποιούν ότι, σε περίπτωση που μπει σε κίνδυνο η ασφάλειά τους από αμερικανικές βάσεις, θα τις χτυπήσουν με πυραύλους, βάζοντας στο στόχαστρο την Ελλάδα.
Εκτός από την παρουσία των αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων, η επιθετικότητα της ελληνικής αστικής τάξης εκδηλώνεται (και) με την αποστολή ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων σε ιμπεριαλιστικές αποστολές στο εξωτερικό.

Ηδη έχει καταγραφεί συμμετοχή σε 12 αποστολές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και η εμπλοκή κλιμακώνεται, αποκτά πιο επικίνδυνες διαστάσεις. (...)

Η πρόσδεση της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ και η ενδυνάμωση των σχέσεων με τις ΗΠΑ αποτελούν στρατηγική επιλογή όλων των αστικών κομμάτων, βασικό στοιχείο της στρατηγικής σύμπλευσης. (...)

Συνεπώς, η «εθνική στρατηγική» που προβάλλουν τα κόμματα του κεφαλαίου συνίσταται στην υποστήριξη και προώθηση της γεωστρατηγικής θέσης των ελληνικών μονοπωλίων και την εξάπλωση της δράσης τους, το βάθεμα της ενσωμάτωσης της χώρας στους μηχανισμούς και τους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και των ΗΠΑ, την εμπλοκή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους. Εδώ ακουμπά η ιδεολογική αιχμή περί «εθνικής ομοψυχίας», η οποία χρησιμοποιείται για τη χειραγώγηση και τον αφοπλισμό λαϊκών δυνάμεων, για τη νομιμοποίηση των επιδιώξεων της αστικής τάξης, που διεκδικεί μερίδιο από τη λεία των επιθέσεων του ευρωατλαντισμού κατά των λαών.

Γιώργος Μαρίνος
Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ