ΜΠΟΡΕΊΣ ;;;;;

Γράφω συχνά πως από την άρχουσα τάξη απουσιάζει παντελώς η εθνική συνείδηση και η κοινωνική παιδεία.. Τελικά και εξ όσων συχνά αποκαλύπτονται είναι και ο δείκτης νοημοσύνης τους ισχαιμικός. Ωστόσο:

Από κοινού τα τρία αυτά χαρακτηριστικά οικοδομούν χαρακτήρες κυνικούς, ωμούς, βάναυσους που δεν ορρωδούν προ ουδενός, όσο κι αν από τους προπαγανδιστές τους εξωραΐζεται το προφίλ τους. Πως δήθεν είναι αυτοδημιούργητοι και φιλεύσπλαχνοι.. Κι αυτό το ουδενός αφορά τις ζωές του λαού.. 

Αφορμής έτσι δοθείσης  από τον Κοντομηνά που κατά δήλωση Βερύκιου δαγκώθηκε από τον μαϊμού γιατρό, κατά πενήντα εκατομμύρια ευρώ, μέχρι τον ακροδεξιό εκδότη Μιχαλόπουλο που είχε πείσει τους Αγγελοπουλαίους ότι αν «λάδωνε» την 17η Νοέμβρη με πενήντα εκατ. δραχμές θα τον έσβηνε η οργάνωση από τις λίστες θανάτου,μερικά άκοπα εκατομμύρια δρόμος είναι. 

 Φανταστείτε επί παραδείγματι να έρθει ο Μπογιόπουλος να με διαβεβαιώσει πως έχω στοχοποιηθεί από τους Χρυσαυγίτες και πως αν του κατέβαλλα ένα ποσό θα τους έπειθε να με διαγράψουν από τις λίστες τους. Θα είχα σπάσει όλα τα βλακόμετρα αν του τα έβαζα στη τσέπη και στο υπόλοιπο της αφαίρεσης θα κρεμόταν αναπάντητη η απορία ως προς το ποιος εκ των δύο φέρει τις βαρύτερες ευθύνες; 

Ή ένας άνθρωπος της οικονομικής επιφάνειας και της επιχειρηματικής θέσης του Κοντομηνά πόσο εύκολα εμπιστεύεται έναν χλιμίτζουρα ως θεράποντα ιατρό, δίχως από την πρώτη στιγμή και στο φτερό να συλλάβει το προπέτασμα καπνού που τον περιέβαλλε ; Και εν τέλει ποιος εξευτελίζεται και σε ποιο βαθμό; Ο επιφανής επιχειρηματίας ή ο απατεώνας του κοινού ποινικού δικαίου; 

Το ερώτημα είναι ρητορικό απλώς γιατί εμπεριέχει την απάντηση.. Πως η ελληνική ολιγαρχία ποτέ δεν εξήλθε από το καβούκι του κατσαπλιά και του κοτζαμπάση. Ναι αλλά γεννάται αυτοδικαίως το επόμενο ερώτημα: Και κατά ποιο τρόπο ό,τι αυτοί τρώγουν, το μεταβολίζουν σε χρυσό, ενώ εμείς οι υπόλοιποι σε σκατό. Επειδή χρυσό και όχι πρωτεΐνες καταβροχθίζουν! 

Παρακολουθείστε προσεκτικά όλα τα νομοθετήματα. Σε νομισματικές μηχανές παραγωγής χρήματος έχουν εξελιχθεί. Και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στην τελευταία δεκαετία της λεηλασίας του αιώνα, όπου ο , υπό την μορφή δημοσίων οργανισμών της ασφαλούς και δεδομένης πελατείας, δημόσιος πλούτος, αφού απαξιώθηκε σε βαθμό κακουργήματος, διανεμήθηκε φωτογραφικά σε μια χούφτα ολιγάρχες--μετόχους συγκεκριμένων ομίλων. Αλλά και στην αφαίρεση της υπεραξίας των εργαζομένων που πλέον έχει μετεξελιχθεί σε πλιάτσικο των κόπων τους. 

Δεν θα επαρκούσαν σαράντα οθόνες για να περιγράψει κανείς και τις μεταξύ τους συναλλαγές, όπου ο ένας όμιλος παραχωρείται εν μία νυκτί στον άλλον με το αντίτιμο να καταβάλλεται σε υποσχετικές και σε πολλές άτοκες δόσεις, υπό την αιγίδα των πολιτικών διαβεβαιώσεων. 

Και μην ακούσω πως αυτό θα μπορούσα να το έκανα κι εγώ δίχως να είμαι ο Αϊστάιν, γιατί θα σας καταπλήξω ευχάριστα απαντώντας ότι:  πράγματι θα μπορούσες να το είχες κάνει κι εσύ, αν ήσουν έτοιμος για όλα και κυρίως: Να συναλλάσσεσαι ’ με τον κατακτητή της πατρίδας σου.. Να πατήσεις επί πτωμάτων. Ν’ αποστρέφεις το βλέμμα εμπρός στον λαϊκό ερειπιώνα που εσύ προκάλεσες. Και εν τέλει ν’ αγοράζεις όταν το αίμα τρέχει στους δρόμους. Μπορείς;