Η Αρλέτα δεν ήταν απλώς μια φωνή ανάμεσα στις δεκάδες του ελληνικού βινιλίου. Ήταν ο αφρός ενός κύματος που έφερε ανατροπές στο έντεχνο ελληνικό τραγούδι. Ένας ήσυχος και νηφάλιος ήχος που όμως διέχεε εκκωφαντικά τις κοινωνικές ανησυχίες. Απέφευγε τις παραισθήσεις αναπαράγοντας αλληγορικά τα όνειρα και τα οράματα του λαού στον οποίο απευθυνόταν. Τραγουδώ τα τηγανιτά όνειρα της γιαγιάς μου είχε πει καυστικά. Και το μπαρ το ναυάγιο την επιβεβαίωσε.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου