ΤΩΡΑ ΤΟ 89 ΕΓΙΝΕ ΒΡΩΜΙΚΟ;

 

 Καλώς ήλθατε στο club έστω και ως καθυστερημένοι υπερήλικες.. Αλλά η εκδίκηση είναι ένα φαγητό που τρώγεται κρύο ως κατεψυγμένο και ειλικρινά το απολαμβάνω (έχω πολλά ράμματα για τη γούνα πολλών.. στην ώρα τους..)

Συγχωρείστε μου τον κομπασμό ..  Δεν είναι του συνήθειου μου όπως θ’άλεγαν οι βετεράνοι της ζωής ούτε του στυλ μου κατά τα απολίτικα τσινάρια.. 

Αλλά επί μία σχεδόν πενταετία 1989 – 1994 αλλά και εντεύθεν, έφτυσα πολιτικό και επαγγελματικό αίμα από τις ανηλεείς επιθέσεις πολιτικών εχθρών και φίλων γιατί υπερασπίστηκα --από τα Μέσα που διαφέντευα-- μετά πάθους την αλήθεια και όχι μόνον: Αλλά και την πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου κι αυτό είναι κοινό μυστικό. 

Την αλήθεια για την σκευωρία που έστησε ο εφιάλτης και πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού – τυχαίο δεν νομίζω λαέ μου— κατά του Ανδρέα Παπανδρέου και την πολιτική του, ως ενός υψηλού βαθμού κράτους δημοκρατίας και λαϊκής πρόνοιας, που εδώ και μια εικοσιπενταετία ξηλώνεται πόντο τον πόντο με ένταση τη τελευταία δεκαετία. 

Γραφικό με ανέβαζαν λαϊκιστή με κατέβαζαν. Ποιοι αυτοί οι αναλφάβητοι που αν τους ρωτήσετε αγνοούν τον όρο λαϊκισμός.. Για τους αναγνώστες μου και μόνο επειδή θέλω να έχουν σημείο σύγκρισης και αναφοράς. 

«Λαϊκισμός είναι η κολακεία των ταπεινότερων ενστίκτων» 

Κυριαρχείται δεκαετίες τώρα η τηλεοπτική χαβούζα από τα «Ευτυχείτε» τα «survivors» τα «realities» τα «NXTM» τα « dancing with the stars» και τις ειδήσεις κλειδαρότρυπας πλαισιωμένες από καταπιεστικές μουσικές συνθέσεις λες και είναι κινηματογραφικές υπερπαραγωγές, μα γραφικός ήμουν εγώ, που πέραν των πολιτικών αναλύσεων, αλλά και της αναγωγής των κοινωνικών θεμάτων στη πολιτική τους διάσταση, δεν έπαιξα ποτέ κάτι άλλο.   

Ξέρω τους πονούσε όχι τόσο γιατί τους είχα κλέψει πελατεία, αλλά κυρίως γιατί αποκάλυπτα την αθέατη πλευρά του φεγγαριού με μοναδικό αντίτιμο την εκτίμηση την αγάπη και τον σεβασμό των τηλεθεατών ή αναγνωστών μου. 

Θυμάμαι μια φορά οι δυο μεγάλοι μου γιοι να διηγούνται στον μικρό – γεννήθηκε το δύο χιλιάδες—πως όποτε τους έβγαζα βόλτα διασκέδασης στα Λούνα Παρκ, δέχονταν ανυποψίαστοι στο κεφάλι τους το χάδι των περαστικών, υπό την επωδό να είστε υπερήφανοι για τον πατέρα σας και τον μικρό να παραπονείται πως αυτός δεν το είχε ζήσει. 

Σπάει ο διάβολος το ποδάρι του τον παίρνω μαζί μου στον Σκλαβενίτη του Χαλανδρίου και κατά την είσοδό μας έβγαιναν δύο ζευγάρια. Με αναγνωρίζουν, σταματούν, και μετά τις ερωτήσεις κλισέ γιατί πια δεν βγαίνω στην τηλεόραση , άντε να τους εξηγήσεις, πιάνουν τον μικρό αγκαλιά και του λένε ότι ακριβώς είχαν ακούσει και οι μεγάλοι. 

Αυτή ήταν η καλλίτερη επιβράβευσή μου γιατί έδινε νόημα και αξία στη ζωή μου. Ποια μύγα με τσίμπησε; Σήμερα τριάντα χρόνια μετά έρχεται ο Σύριζα που τότε ως Συνασπισμός πρωτοστατούσε στη σκευωρία του υπόκοσμου, αλλά και στις εναντίον μου επιθέσεις και μιλά για βρώμικο 89. 

Η εκδίκηση αδέλφια είναι ένα φαγητό που τρώγεται κρύο ως καταψυγμένο. Λουστείτε τα.Όσο για τη δεξιά ήταν και παραμένει όχι απλώς η εκπροσώπηση, αλλά το ίδιο το παρακράτος του πολιτικού και πλέον και του ποινικού υποκόσμου.