Στην εκ βαθέων εξομολόγηση ενός μουσουργού που σπούδασε και έζησε στο Παρίσι αναφέρομαι.. Περιγράφει μια κοινωνική πρόνοια που επί των καθ ημάς μοιάζει με εξωγήινη αλλά σας βεβαιώ (έχω μέρος της γευτεί και εγώ) πως είναι πέρα για πέρα αληθινή παρά το ότι έχει ξεκινήσει δειλά δειλά η κατεδάφισή της από τον Μακρόν.. Θα σας πρότεινα να την διαβάσετε με προσοχή.
Ιωάννης Ιδομενέως
Έζησα στο Παρίσι από το 1999 έως το 2007, σπούδασα Λυρικό Τραγούδι και Διεύθυνση Χορωδίας και τραγούδησα με πολύ σημαντικούς μουσικούς. Μετά από το πρώτο μου συμβόλαιο, ενημερώθηκα για το τι πρέπει να κάνω.
Γράφτηκα στην Accedic, η οποία λειτουργεί ως εξής: Από τη στιγμή που προσφέρεις στον πολιτισμό (ισχύει και για άλλα επαγγέλματα), εγγράφεσαι στο Intermittent des spectacles.
Το Γαλλικό κράτος, με την προϋπόθεση ότι σε 12 μήνες έχεις κάνει 43 παραστάσεις και πρόβες με επαγγελματικά σύνολα, αναλαμβάνει τη στήριξή σου. Αυτή η στήριξη, σε συνεργασία με έναν άλλο οργανισμό, τη FNAS, είχε ως εξής:
- Σε αμείβει για κάθε μέρα που δεν εργάζεσαι σαν να εργαζόσουν. Αμειβόμουν ~1600€/μήνα στην περίπτωση που δεν είχα εργασία. Αν π.χ. είχα σε έναν μήνα 3 πρόβες και μία συναυλία, αφαιρούνταν οι τέσσερις μέρες και πληρωνόμουν τις υπόλοιπες! - Σου καλύπτει έως το 70% για αγορά δίσκων, βιβλίων, παρτιτουρών
- Στην περίπτωση που θέλεις να παρακολουθήσεις σεμινάριο ή master class,σου καλύπτει μέχρι 1000€/έτος
- Μπορείς να δουλέψεις το ρεπερτόριο με εξαιρετικούς συνοδούς τραγουδιστών (Chef de chant) και καλύπτουν όλο το κόστος. - Αν θέλεις να πας διακοπές ή να αθληθείς (π.χ. σε γυμναστήριο), σου καλύπτει το 50%.
- Για να έχεις ασφάλεια, αρκούσε (ίσως να ισχύει ακόμα) ένα ένσημο. Επιπλέον, η αντίστοιχη εταιρία για τα πνευματικά δικαιώματα (AFDAS), ήταν απόλυτα συνεπής.
Θυμάμαι να λαμβάνω κάθε μήνα ένα έντυπο όπου αναγραφόταν οι Καλλιτέχνες οι οποίοι δικαιούνταν τα πνευματικά τους δικαιώματα και δεν τους έβρισκαν. Μας ρωτούσαν αν γνωρίζουμε που μπορούσαν να τους βρουν.. Και σημειώστε ότι δεν ήμουν Γάλλος αλλά είχα αυτά τα προνόμια ως Ευρωπαίος πολίτης.
Σήμερα λοιπόν, επικοινώνησα με έναν Γάλλο συνάδελφό μου βαρύτονο και μου απάντησε ότι σε σχέση με τότε που ήμουν εγώ, αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι δεν είναι τόσο εύκολο όσο ήταν για να βρεις εργασία, λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Κάτι ανάλογο, ισχύει νομίζω παντού. Όταν τον ρώτησα τι ισχύει σε σχέση με τη στήριξη προς τους καλλιτέχνες και τι κάνει το Γαλλικό κράτος γι’ αυτό, μου απάντησε:
“Ο τρόπος στήριξης της Accedic και της Fnac συνεχίζεται και το κράτος δεν απαιτεί από τους καλλιτέχνες να συγκεντρώσουν 43 παραστάσεις/πρόβες, μέχρι τουλάχιστον την άνοιξη του 2021. Επίσης, για όσα συμβόλαια με θέατρα και αίθουσες συναυλιών ακυρώθηκαν, φροντίζουν να αποζημιώσουν τους καλλιτέχνες.” ...
Ο Καλλιτέχνης είναι άνθρωπος της προσφοράς. Τώρα λοιπόν, αφενός δεν μπορεί να εκφραστεί αυτή η ανάγκη του, αφετέρου νιώθει σαν επαίτης και η καθημερινότητά του είναι όλο και πιο δύσκολη. Οι τέχνες, συμβάλουν στην ποιότητα ζωής. Και, ναι μεν, οι καλλιτέχνες είναι άνθρωποι “επικίνδυνοι” σε κάθε κυβέρνηση, αφού αναπτύσσουν την αισθητική και την κριτική σκέψη τη δική τους και των ακροατών/θεατών, αλλά πολλές χώρες έχουν αντιληφθεί τη σημασία των τεχνών και τις στηρίζουν ποικιλοτρόπως.
Αρμόδιες/οι Κυρίες, Κύριοι, στηρίξτε τους Καλλιτέχνες τώρα που το έχουν ανάγκη και αναγνωρίστε με ευγνωμοσύνη την προσφορά τους, μέσα από το έως τώρα έργο τους.
Ιωάννης Ιδομενέως Αρχάνες, 5 Μαΐου 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου