ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Υπερχείλισαν τις σελίδες του Τύπου τούτες τις μέρες οι βαρύγδουπες αναλύσεις για τον «γαλλογερμανικό συμβιβασμό» πάνω στο λεγόμενο «Ταμείο Ανάκαμψης», ενόψει και της αυριανής τοποθέτησης της Κομισιόν για το θέμα. Αλλεπάλληλες και αλληλοσυμπληρωματικές ήταν  οι αναλύσεις για το πώς «ξύπνησε η Γερμανία», πώς «έσπασαν τα ταμπού» και άλλες τέτοιες αδολεσχίες ή φανφάρες αν σας αρέσει.. 

Τι όμως εντέχνως και δολίως έβγαλαν εκτός κάδρου; Ολα όσα δεν βολεύονται στο βρεφονηπιακό παραμύθι  περί της «αλληλέγγυας» ΕΕ. 

Επί παραδείγματι απέκρυψαν συστηματικά ότι: Και αυτή η πρόταση, όπως και άλλες πολλές προηγουμένως, σε οποιαδήποτε εκδοχή κι αν απολήξει, (μάλλον με έναν συνδυασμό επιδοτήσεων και δανείων), θα στείλει το λογαριασμό στους λαούς, που θα κληθούν να πληρώσουν όχι μόνο μέσω του κοινοτικού προϋπολογισμού, αλλά και με μια σειρά αναδιαρθρώσεις που «πάνε πακέτο» με τα ...πακέτα, όπως και με τη στενότερη «κοινή δημοσιονομική πολιτική», που σημαίνει νέα μνημόνια διαρκείας. 

Εβγαλαν επίσης εκτός κάδρου ότι κανένα «ταμπού» δεν έχει η γερμανική ή οποιαδήποτε άλλη αστική τάξη όταν πρόκειται να διασφαλίσει τα συμφέροντά της: Εξ ου και η «σκληρή δημοσιονομικά» γερμανική κυβέρνηση έσπευσε πρώτη να σπάσει το καθεστώς περί κρατικών ενισχύσεων και να θωρακίσει με δεκάδες δισ. τους επιχειρηματικούς της ομίλους, ενώ ακόμα και ο «σκληρός Σόιμπλε» μιλάει με θέρμη για την ανάγκη μιας «αλληλέγγυας Ευρώπης». 

Πάνω σε αυτό το έδαφος γίνονται οι όποιοι πρόσκαιροι συμβιβασμοί, από τους οποίους καμιά προσδοκία δεν πρέπει να τρέφει ο λαός.