ΣΕ ΕΠΙΘΑΝΑΤΙΟ ΡΟΓΧΟ Ο ΣΥΡΙΖΑ

Βρίσκεται ήδη στο τέταρτο στάδιο του πολιτικού του καρκίνου με την διάγνωσή του να εντοπίζεται το μακρινό πλέον 2015, όταν ανέτρεπε κυνικά την δημοψηφισματική απόφαση του λαού. Ήταν τότε που αποκαρδίωσε του αριστερούς σκέψη και πράξη. 

Οι χημειοθεραπείες στις οποίες τον υπέβαλλαν κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του στέφθηκαν από ..επιτυχία αλλά ο ασθενής περιήλθε σε κώμα αμέσως μετά την ήττα του στις εκλογές. 

Αιτία; Εκείνη η κατ’ εντολή Νάτο της συμφωνία των Πρεσπών η οποία αποδείχθηκε εξόχως τοξική, γιατί επιχείρησε να θανατώσει το ανοσοποιητικό σύστημα κατά του εθνομηδενισμού, σημαντικής μερίδας των ψηφοφόρων του. Κίνηση επί της οποίας βρήκε πολιτική αγορά η ακροδεξιά των δωσιλόγων για να εμπορευτεί τον πατριωτισμό. 

Τα ενδιαμέσως πεπραγμένα ήταν άνευ σημασίας δεδομένου πως ουδείς ανέμενε πως ένα κόμμα κουρελού, θα είχε το σθένος να υψώσει το ανάστημά του στους τοκογλύφους, λέγοντας όπως ο Λεωνίδας το Μολών λαβέ. 

Κάτι τέτοιο αποτελεί πρωτίστως αυστηρή προϋπόθεση ενός συντεταγμένου λαού και όχι ενός ασυνάρτητου όχλου και κυρίως: Αριθμητές υπό τον κοινό παρανομαστή ενός γενικά παραδεκτού και όχι απλώς αποδεκτού ηγέτη, όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου επί παραδείγματι.. ( οι αλλεπάλληλες επιχειρήσεις φωτοτυπίας του τόσο από τον Καραμανλή τον νεώτερο, όσο και από τον Τσίπρα, θα καταλάμβαναν άνετα αρκετές πράξεις μιας Σεφερλειάδας..) 

Για ν’ αγγίξουμε κακώς εχόντων των πραγμάτων το απεχθές «σήμερα» που στιγματίζεται από τον υιό του εφιάλτη, τη φονική κατά του λαού δράση του οποίου, αντιπολιτεύεται ο Σύριζα στη βιτρίνα και επί ήσσονος σημασίας ζητήματα. 

Επειδή επί της ουσίας ο Μητσοτός εφαρμόζει κατά γράμμα ότι ο Σύριζα έχει ψηφίσει στην διάρκεια της πολιτικά αλλοπρόσαλλης θητείας του. 


Και το κάνει υπό την εσφαλμένη (μόνον;) εκτίμηση πως ο «Κούλης» απλώς αποτελεί μια «δεξιά παρένθεση», που από τον βηματισμό της μπότας της, δεν θα «προκάμει» να τσαλακωθεί όλος ο λαός εξ ου και το «θα λογαριαστούμε» μετά. 

Εν τω μεταξύ ώσπου να πληρωθεί ο χρόνος και να έρθει το «μετά», δεν θα υπάρχει λαός για να συστηθεί έστω δια χειραψίας μαζί του. Ο Μητσοτός όχι μόνον εκποιεί ότι έχει απομείνει, αλλά φουσκώνει τα πανιά του σκάφους των πτωματοφάγων υαινών των δικηγορικών εταιριών, στην αρπαγή της Αγίας Ιδιοκτησίας και υποτιμά την αξία της εργασίας τόσο, που πλέον όχι αποκλειστικά οι επόμενες, αλλά και αυτή η γενιά, θα ψάχνουν ομοιότητες και διαφορές από τη σκλαβιά. 

Στην απίθανη έτσι περίπτωση –λέμε τώρα—που επανέλθει στην διαχείριση – η εξουσία είναι αλλού πολύ αλλού— τι θα κάνει; Θα επαναλάβει εκείνο το αμίμητο του «θα καταργήσουμε τα μνημόνια δι ενός νόμου» που ακόμη λοιδορεί ο λαός; Ή μήπως θα κρυφτεί ξανά πίσω από το κορυφαίο αστικό σύνθημα της υποταγής πως η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού; 

Όχι αγύρτες. Η πολιτική είναι συλλογικό όραμα πανανθρώπινων αξιών οι σκαπανείς του οποίου απόθεσαν τις ζωές τους για να διεκδικήσουν ζωή. Αν επομένως εξακολουθήσετε στον ίδιο parade βηματισμό σας βλέπω σύντομα να διέρχεστε από τον σκουπιδοφάγο του πολιτισμικού μας νεροχύτη.