Δεν πίστευα ποτέ πως ο κάποιος θ’ άρπαζε ένα αριστουργηματικό παγκόσμιας εμβέλειας έργο για να το διασκευάσει και δεν θα του αλλοίωνε τον χαρακτήρα. Δεν μέτρησα όμως πως αυτός ο κάποιος ονομαζόταν Ντέμης Ρούσος και οποιοδήποτε έργο, (όπως το Concierto de Aranjuez), θα το ανέπλαθε αριστουργηματικά. Με την ευαισθησία που τον διέκρινε σε όλες τις δημιουργίες του. Και πως αλλιώς. Ένα παιδί της γειτονιάς μας ήταν που ονειρευόταν σαν αλλοπαρμένο. Κι όσοι ονειρεύονται μαθαίνουν πως κόσμος κι όνειρο ένα πράγμα είναι. Ακόμη κι αν δεν βολεύεται η πραγματικότητα στ’ όνειρο , βολεύουν τ' όνειρο στη πραγματικότητα . Μας το έλεγε μικρά εμείς με συγκροτηματάκια της γειτονιάς. Εγώ θα φύγω και θα πετύχω. Ελάχιστοι τον πίστεψαν. Μεταξύ αυτών κι εγώ. Κι όποτε σπανίως σπανιότατα συναντιόμασταν μου το υπενθύμιζε γελώντας με την καρδιά του.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου