Από τον Ευάγγελο ΜπουντούνηΕπειδή σήμερα, με αφορμή τον Κορονοιό επικρατεί μια "πλειοδοσία ανθρωπιάς", μια "κεραυνοβόλα αγάπη" προς τους γιατρούς και τους νοσηλευτές, με πρωταγωνιστές τα κανάλια, τα κόμματα, τις εταιρείες, τους δημοσιογράφους (και μερικούς συναδέλφους δυστυχώς) και επειδή αυτή η ευαισθησία θα έπρεπε να εκφράζεται χαμηλόφωνα (θυμηθείτε την φωνή του κυρίου Τσιόδρα!) θα σας πω μια μικρή ιστορία με τον Μάνο Χατζιδάκι.
Το 1996 η 1997 όπως συνήθιζα πήγα τον Κωνσταντίνο στην παιδική χαρά των Βριλησσίων να παίξει. Κάθισα σε ένα παγκάκι και δίπλα μου έκατσε ένας κύριος κάπως ηλικιωμένος, που είχε φέρει το εγγόνι του. Κάπου τον ήξερα, κάπου με ήξερε, πιάσαμε κουβέντα.
Ήταν ο κύριος Γιώργος, ο οδηγός του Μάνου Χατζιδάκι τα χρόνια που ο Μάνος ήταν διευθυντής στο Τρίτο Πρόγραμμα. Άρπαξα την ευκαιρία να λύσω ένα μυστήριο που ίσως κανείς άλλος εκτός από τον κύριο Γιώργο δεν θα μπορούσε να λύσει! Ήθελα να μάθω που εξαφανίζονταν, που πήγαιναν κρυφά με τον Μάνο, κάθε Σάββατο πρωί! -«Τώρα μπορώ να σου το αποκαλύψω» -μου είπε -«αφού όσο ζούσε μου το είχε απαγορέψει!
Ο Μάνος Χατζιδάκις είχε “υιοθετήσει” επτά οκτώ ηλικιωμένους, ανήμπορους ανθρώπους που ζούσαν μόνοι. Κάθε Σάββατο λοιπόν, περιφερόμαστε στις γειτονιές της Αθήνας, κατέβαινε ο ίδιος, χτυπούσε την πόρτα και μοίραζε το “μισθό” τους όπως τον έλεγε! Ένα φακελάκι με χρήματα για τον καθένα, που ετοίμαζε με μεγάλη επιμέλεια από το προηγούμενο βράδυ.» Υ.Γ. Αυτά τα έκανε χαμηλόφωνα ο Μάνος, αντίθετα με όλα τα υπόλοιπα που ήταν μεγάλος φωνακλάς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου