Θα έγραφα ύμνους αν επρόκειτο για πόλεμο δικό μας πατριωτικό. Θα έσταζε μέλι και όχι τη συνήθη χολή το πληκτρολόγιό μου.
Όμως ο πόλεμος αυτός στις άκρες της ζωής και των συνόρων μας δεν είναι δικός μας. Μπορεί να έχουν εμπλακεί τα παιδιά μας, αλλά εν ονόματι της Βρυξελιώτικης και Αθηναϊκής ελίτ και όχι του Ελληνικού λαού.
Είναι αυτοί, τα τερατόμορφα καρακόλια του παγκόσμιου πλούτου που ξεριζώνουν και αποδεκατίζουν λαούς. Είναι αυτοί η εστία του κακού ή του σατανά κατά τους θρησκολάγνους.
Για να εισέλθουν ενόπλως τα παλικάρια μας σε έναν αγώνα κατά αόπλων εξαθλιωμένων, κάτι σαν ανθρώπινων βομβών, που μας εκθέτει παγκοσμίως όπως τότε που "δώσαμε" τον Οτσαλάν.
Αλλιώς μας είχε σπουδάσει σε παρελθόντες χρόνους ο κόσμος. Φιλότιμους. Μπεσαλήδες. Ξένιους. Ελεήμονες.
Απεκδυθήκαμε όμως αυτών των επιθετικών προσδιορισμών γιατί ο φόβος διαπέρασε την ψυχή μας. Και αποξενωθήκαμε. Αποκοινωνιοποιηθήκαμε. Πια αν είσαι έλλην δικαιούσαι της ευεργετικής συνδρομής. Αυτής της συνδρομής λαβαίνουν οι φαντάροι μας στο χωριό Βύσσα του Έβρου.
Οι γυναίκες του χωριού συνασπίστηκαν και τους διατρέφουν με όλα τα καλούδια. Από πίτες ως παστίτσια και καλό κρασί.
Μπράβο τους. Επί της αρχής. Γιατί επί των άρθρων και επί των λεπτομερειών βγαίνει ο καθεστωτικός βρυκόλακας. Οι Γιάνγκηδες και οι Βησιγότθοι των σύγχρονων Αλάριχων που κατέστησαν τη χώρα μας αποικία και τον λαό μας σκλάβο.
Αν ο αγώνας είχε πρωτίστως δοθεί κατά αυτών, τώρα δεν θα συνέτρεχε κανένας λόγος να περνούν αυτή τη δοκιμασία τα παιδιά μας.
Επειδή περί δοκιμασίας και μάλιστα διττής πρόκειται. Υποχρεούνται σύμφωνα με τις διαταγές τους να αποτρέψουν την είσοδο των ..άθλιων "εισβολέων" που όμως δεν είμαστε ο τερματικός τους σταθμός.
Αλλά εκεί που το αίμα παίρνει τον χαρακτήρα ενός εμφυλίου είναι ο πόλεμος με τις αρχές και τις αξίες του καθενός. Ο πόλεμος κατά του εαυτού του. Επειδή αντιμέτωπος και μ αυτές βρίσκεται ο στρατιώτης ο αξιωματικός ο ένστολος στον Έβρο.Κι αν τις σκοτώσει θα σκοτωθεί κι αυτός..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου