ΚΑΙ ΗΞΕΡΑΝ ΚΑΙ ΓΝΩΡΙΖΑΝ

 

 Με την ευκαιρία της ελλείψει τουριστών απειλής τα ξενοδοχεία να μετεξελιχθούν σε κοτέτσια ανέσυρα από τα βάθη της μνήμης τι κάποια χρόνια πριν έγραφα για το  σκάνδαλο που καλείται Ελλάς

Ακούω σήμερα πλείστους όσους γνωστούς και μη εξαιρετέους, να σπαράσσουν ως μοιρολογίστρες επί του λαϊκού πτώματος που : Είτε δια της παραλείψεως, είτε δια της συνέργειάς τους κατέληξε.

Που ήταν όλοι αυτοί όταν στον παγωμένο βορά ψηφιζόταν το ευρωσύνταγμα του στυγνού ανταγωνισμού και η λευκή βίβλος της μαύρης «απασχολησιμότητας;»

Αναλφάβητοι ήταν;

Δεν πρόσεχαν πως με το πρώτο διαχεόταν η χυδαία ατομιστική αντίληψη που περιέκλειε η φράση «ο θάνατός σου η ζωή μου;»

 Δεν διάβασαν πως με το δεύτερο αυτός που απελευθερωνόταν ήταν ο εργοδότης από την υποχρέωση να μισθοδοτεί τον εργαζόμενο;

Έβρεχε ο Ντελόρ και οι κομισάριοι απόγονοί του πακέτα κι αυτοί τι; Κρατούσαν την ομπρέλα ανάποδα αλλά διασωλημένη με τα χρηματοκιβώτιά τους; Δωρεά των κουτόφραγκων ήταν; Περί κραυγαλέας συναλλαγής επρόκειτο... Πανάκριβο παραγωγικό αίμα το αντίτιμό της που το βύζαιναν ενδοφλέβια οι Γαλάτες και οι Βησιγότθοι. Η Ελλάς εξήγαγε θέσεις εργασίας και εισήγαγε από το ευρωκωλοχανείο επιδοματική ανεργία.. Ποιοι ήταν αυτοί; Από υπερκομματικές μαριονέτες της πολιτικής, ευεργέτες καρχαρίες ως λακέδες συνδικαλιστές και κοτζαμπάσηδες της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Που ήταν όλοι αυτοί όταν οι καταθετικές τράπεζες -- σήματος δοθέντος από τη μητρόπολη του καπιταλισμού-- συγχωνεύτηκαν εν μία νυκτί με τις επενδυτικές; Γιατί να το κάνουν; Για να ρισκάρουν εκ του ασφαλούς και εν ονόματι του φθηνού χρήματος τα κόπια των καταθετών, με τις γνωστές χρηματιστηριακές οδύνες… Χάθηκαν τεράστιες περιουσίες από τους αφελείς. Γιατί δικές τους ήταν;  

Που ήταν όλοι αυτοί όταν οι ίδιες τράπεζες δια μέσου της δημιουργικής λογιστικής αιχμαλώτιζαν κράτη ολόκληρα, ως να ήταν προσημειωμένα οικόπεδα; Δεν ήξεραν δεν ρωτούσαν για το είδος της μούφας που παρέπεμπε ο όρος δομημένο ομόλογο, αλλά και πως τα χρηματιστήρια είχαν μετεξελιχθεί σε πρακτορεία στοιχηματικού τζόγου και όχι επενδυτικών καταγραφών;

Και εν τέλει που ήταν όλοι αυτοί όταν ξανά μανά οι τράπεζες από την δεσμευτική υποχρέωση της παροχής δανεισμού ένα προς τρία (ένα κατέχω τρία δανείζω) σε ένα προς τριάντα τρία; Αύξησαν έτσι τη τσιχλόφουσκα κατά 32 φορές σε ένα τεράστιο μπαλόνι.. Ποιος δανείζει χρήματα που δεν έχει εκτός και αν το χρήμα είναι λογιστικό.  Όπως το ευρώ.

Και ήξεραν και γνώριζαν. Γιατί αθώοι έλληνες πλην των αναλφάβητων δεν υπάρχουν. Άπαντες ψώνιζαν και ψωνίζονταν στις υπεραγορές, αλλά ουδείς διερωτήθηκε πως διάβολο αγοράζω ντομάτα πολωνίας πατάτα μοζαμβίκης καλτσόν ινδίας πουκάμισο κινας  κρέας αργεντινής  και λάδι γερμανίας. 
Ουδείς ενοχλήθηκε από την απουσία των μυθικών ηλεκτρικών συσκευών ελληνικής εξ ολοκλήρου παραγωγής Ιζόλα Πίτσος Εσκιμό οι οποίες εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας; 
Άπαντες περνούσαμε την ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Σκαραμαγκά για την θερινή μας ραστώνη στη Πελοπόννησο, αλλά ουδείς προβληματίστηκε στη θέα των υμιβυθισμένων μέσων παραγωγής της; 
Ποια εν τέλει είναι η εξίσωση; Πως ο παρανομαστής στο κλάσμα της κοινωνικής πυραμίδας είναι ο γνωστός ένας, το κεφάλαιο δραγάτης, με τους αριθμητές εναλλασσόμενους ως μαριονέτες στο κουκλοθέατρο της πολιτικής.. Το ρόλο του άγνωστου Χ θα τον απέδιδα στον λαό, αν ο λαός ήταν λαός και όχι όχλος.