O ορισμός της τρυφερότητας.. Του ασίγαστου πόθου. Του ανυπόμονου μιας ισχυρής επιθυμίας.. Κάτι σαν θείο τάμα.. Είχα τη τιμή ο στιχουργός , ο αδελφός του Μίκη , ο Γιάννης ο Θεοδωράκης, να είναι ο πρώτος μου δάσκαλος στη δημοσιογραφία.. Ένας άντρας με χιούμορ καυστικό, σαρκαστικός, ευρυμαθής, δυναμικός, αντεξουσιαστής κι όταν άκουσα πως οι στίχοι ήταν δικοί του, έμεινα έκπληκτος.. Αποκάλυπτε δια μέσου της συγκεκριμένης μελωδίας την αθέατή του όψη.. Την αισθησιακή. Αυτή που ως τότε, μόνον μαλθακοί πίστευα πως την είχαν και οίκτιρα τον εαυτό μου, κάθε που οι συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας αύξαναν και γλιστρούσα κρυφά σ’ αυτή τη κατάσταση. Είχα γαλουχηθεί υπό την αυστηρή ρήση πως οι άντρες δεν κλαίνε. Το κάνουν καμιά φορά. Όταν όμως η απώλεια της πόλης αξίζει.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου