Τ’ άκουσα πρώτη φορά σε συναυλία. Νέος. Πλάι μου στεκόταν ένας αμίλητος μεσήλικας.. Θυμάμαι ακόμη την αφηρημένη έκφρασή του. Τ' ακατοίκητα μάτια του.. Πέρασαν όμως χρόνια για να καταλάβω πως τα’ναφιλητά του ήταν σπαρακτικά στεγνά. Ήταν τότε που ένιωσα πως όσοι δεν κλαίνε ποτέ, είναι πλημμυρισμένοι στα δάκρυα. Μόνο που οι σταγόνες του πόνου κατά μία παραδοξότητα της φύσης στάζουν μέσα. Σα να διψάει αλμύρα η έρημη καρδιά
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου