ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΠΛΑΚΩΣΑ ΣΤΑ ΧΑΣΤΟΥΚΙΑ

 

Στην αναφορά της είδησης περί παραπομπής των γονέων για την πιθανή εξέγερση των παιδιών ήρθαν κατά νου μνήμες σκληρές. 

Παραπέμφθηκε ο πρώτος μου γιος --σήμερα είναι απόφοιτος του πολιτικού της νομικής και ιδιοκτήτης mini market βιολογικών προϊόντων-- στη τρίτη λυκείου, από μια μανταμοσουσού, των γνωστών συλλόγων γονέων και κηδεμόνων της κονσερβοποιημένης στα γούστα τους ηθικής,  ως πρόεδρος των καταλήψεων για ανύπαρκτη φθορά θρανίων. 

Ούτε αμυχή δεν είχαν προκαλέσει τα παιδιά στη δημόσια περιουσία. Τον είχα από μικρό γαλουχήσει στον σεβασμό της. 

Όπως επομένως αντιλαμβάνεστε ήμουν κατά τη δίκη  ασυγκράτητος και επιθετικός γιατί κράδαινα το όπλο της αλήθειας. 

Εν ολίγοις για να μην σας ταλαιπωρώ..

 Αφού επιτέθηκα λάβρος στον φαρισαϊσμό και την υποκρισία του συλλόγου, εξηγώντας πως καταδιώκεται αντί να επιβραβεύεται ο πρώτος μαθητής της τάξης, κατέληξα τονίζοντας τα εξής: 

Ακόμη και αν καταδικαστεί το παιδί μου, αυτή η καταδίκη θα είναι τίτλος τιμής στο βιογραφικό του. 

Γιατί δεν έκλεψε. Δεν σκότωσε. Δεν λήστεψε. Δεν σφετερίστηκε ξένη περιουσία. Δεν εξαπάτησε. 

Κατέβηκε στους δρόμους της φωτιάς για να διεκδικήσει, ως εκ του ακροτελεύτιου συνταγματικού άρθρου όφειλε, συνθήκες εκπαίδευσης αντάξιες της ιστορίας των Ελλήνων, έτσι ώστε τα παιδιά μας να υψωθούν ψηλότερα από τους γεννήτορές τους, τραβώντας ξοπίσω τους και τις κοινωνίες του μέλλοντός τους. 

Φυσικά και δεν υπήρξε απλώς απαλλαγή αλλά πανηγυρική αθώωση. Μου έμεινε όμως ένα απωθημένο. Και θα σας το εξομολογηθώ όσο και αν με κακοχαρακτηρίσετε δεν μ' ενδιαφέρει.. Που δεν πλάκωσα στα χαστούκια σύσσωμο το το προεδρείο των μεγαλόσταυρων, βλέποντάς τους να αποχωρούν δυσαρεστημένοι από την απόφαση..