ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΧΑΪΑ

Χρήστος Πριτσαπίδουλας


Στις «Ειδήσεις» του Θανάση Πώποτα ατύχησα λόγω μπερδεψοδουλειάς παραγόντων του ΠΑΣΟΚ –μιας σκοτεινής παρακαμαράς του. Άντε και τότε αλλά και τώρα να βρεις την άκρη του νήματος. Πως μπαίνεις και πως βγαίνεις από το Λαβύρινθο. Θα πει ο πονηρός της παρέας, ‘’και γιατί το αναφέρεις, αφού δεν έμαθες την αλήθεια…’’ Η αλήθεια όμως μιλάει ξεκάθαρα.


Ο Βολιώτης εκδότης αγαπούσε τον Ανδρέα. Τον έπεισαν ότι χρήματα για πληρωμές θα βρεθούν, και οι πιστοί του κόμματος θα αγοράζουν τις εφημερίδες του. Ότι εγγυητής είναι ο ηγέτης. Τι άλλο χρειαζόταν για να πειστεί. Απλώθηκε τόσο όσο ήταν οι υποσχέσεις. Και οι επαγγελματικά φιλόδοξοι προσέτρεξαν κι ας μην ήταν όλοι Πασόκοι.

Ιδιαίτερα εκείνοι των ‘’Ειδήσεων’’. Κατασκεύασαν μια εφημερίδα που ίσως ποτέ καμιά δεν την έφτασε σε δημοσιογραφική αντικειμενικότητα. Ήταν η άλλη όχθη – η αντίπερα της σκανδαλιάρας και φωνακλούς ‘’Αυριανής’’. Ο λαουτζίκος τον καιρό εκείνον καιγόταν για «νέα» κι ας ήταν… λερωμένα.

***

Το όνειρο το χάλασε ένας δικηγόρος –απεσταλμένος για την υλοποίηση της υπόσχεσης κι ένας υπάλληλος τράπεζας που φιλοδόξησε κι αυτός να γίνει δημοσιογράφος εκδότης …με ανορθόδοξο τρόπο –που να ήξερε ο κακομοίρης ότι αυτό «απαγορεύεται» από τους ορθόδοξους επιχειρηματίες.

 Ποιο όνομα να πρωτοπώ, από τους δημοσιογράφους. Ο Βαγγέλης Μυγδάλης που έγραψε μια σειρά πρωτότυπης μορφής κι έμπνευσης χρονογραφήματα και του έδωσα τη ρουμπρίκα «ΦΤΟΥ» (μετά από χρόνια τα τύπωσε σε βιβλίο). Η Έλλη Στάη, με τα νόστιμα κείμενά της (καθυστερούσε λίγο την παράδοσή τους). Ο παντοτινός φίλος (κι ας μην βρισκόμαστε λόγω απόστασης), Γιάννης Τζιμούρτας, που ήταν σε 3 τουλάχιστον περιπτώσεις πολύτιμος αρχισυντάκτης σε εφημερίδα και περιοδικά (με ιδέες που έσκισαν κυκλοφοριακά). Και ο Γιάννης Παντελάκης, νεαρός ρεπόρτερ στο Ελεύθερο (μην χάσετε το βιβλίο του με το αποκαλυπτικό περιεχόμενο,

« Η χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας -21+1 ιστορίες κιτρινισμού», εκδόσεις ‘’Θεμέλιο’’). Σήμερα, μεταφέρω την εικόνα του κυρ Θανάση, θλιμμένου, όταν άρχισαν τα δύσκολα, να μας μιλάει τα βράδια με κάποιες λεπτομέρειες από την περιπέτειά του. Ξεσπούσε. Τι σημασία έχουν τώρα; Δεν χρειάζεται τη λύπησή μας.

Η τελική εικόνα από το πέρασμά μου από τις ‘’Ειδήσεις’’ – η ύστατη ημέρα είναι πλημμυρισμένη από σκουπίδια και κακεντρέχεια από ευεργετημένους, και αγάπη από αρκετούς… (Ποτέ δεν μου πέρασε από το νου να διεκδικήσω τα χρήματα που μου χρωστάει η εταιρία του.) ‘’ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ’’.

Η μεταρρύθμιση της Ελένης Βλάχου-Λούνδρα, θυγατέρας του ιδρυτή της ‘’’Καθημερινής’’, Γεωργίου Βλάχου, που έγραψε στην Ιστορία του Τύπου. Της Κυρίας που στήριξε τον Κων/νο Καραμανλή –τον «εθνάρχη». Που ήταν ουσιαστικά ο αντίποδας της Φρειδερίκης στην πολιτική. Συντηρητική, ιδιόρρυθμη, με αυλή και αμετάπειστη σ’ ό,τι αποφάσιζε. Έκανε ένα πολύ καλό, στη δημοσιογραφία: Εξέδωσε το 1960 τη ‘’Μεσημβρινή’’.

Μοντέρνα εφημερίδα για την πτωχή Ελλάδα, αντιγραφή λονδρέζικης. Άνετο κασέ, όμορφες γραμματοσειρές, κείμενα που δεν ήταν «μακαρόνια» και δεν γύριζαν σε άλλη σελίδα, ρεπορτάζ με υπογραφές, στήλες για χώρους που οι άλλες εφημερίδες δεν υποψιάζονταν. Από τη Μ. ξεπήδησε ολόκληρη γενιά επαγγελματιών δημοσιογράφων. Την έκλεισε με τον ερχομό των συνταγματαρχών. Άλλαξε τόπο διαμονής, Λονδίνο κι έκδοση από εκεί εντύπου.

Όταν πραγματοποιήθηκε γλυκά η μετάβαση στην Καραμανλική δημοκρατία, η κυρά της οδού Σωκράτους βρήκε αλλαγμένο το τοπίο. Σε όλα. Μετά από κάποιες επώδυνες εκδοτικές φάσεις το συγκρότημα Βλάχου άλλαξε χέρια, Κοσκωτάς–ας μην πούμε λεπτομέρειες. Στο φινάλε, η ‘’Καθημερινή’’ πήγε στον πατέρα Αλαφούζο και η ‘’Μεσημβρινή’’ στην οικογένεια Βαρδινογιάννη.
 Σε καλά χέρια.

Άνεργος για ένα μήνα, περίπου. Δεν μπορώ να πω ότι ήμουνα στενοχωρημένος. Όταν έχεις «αποθεματικά» κι είσαι και ερωτευμένος παραμερίζεις τα άσχημα της ζωής στο «μπαούλο» του «θα δούμε, δεν χανόμαστε».

Έφτασε η μέρα που το τηλέφωνο του σπιτιού χτύπησε. Στην άλλη άκρη ήταν ο Ντίνος Βεντίκος, αρχισυντάκτης στη ‘’Βραδυνή’’ τον καιρό της Χούντας. Δοκιμασμένος στα πολύ δύσκολα. Με γνώριζε από τη δεκαετία του ’70, όταν εργάστηκα για μήνες –για δυο χρονιές, στη ‘’Βραδυνή’’, στη διόρθωση.

-Πέρασε αύριο βράδυ από τη Μεσημβρινή. Σε θέλω. -….(μουγκός εγώ, αν και κατάλαβα.)
 -Σε περιμένω. Σε αφήνω τώρα. Όλα είναι κανονισμένα. Έλα…

Χαρά εγώ. Κανονικό μαγαζί η Μεσημβρινή. Εξασφαλισμένο μεροκάματο. Και με τον Ντίνο δεν θα υπάρξει πρόβλημα. Όπως και δεν υπήρξε. Άγιο να είναι το χώμα που τον σκεπάζει. Πρόλαβα και του είπα Ευχαριστώ, από την καρδιά μου.

 #Στο επόμενο: Ο διευθυντής Χρ. Πασαλάρης, ο νεαρός Νίκος Χατζηνικολάου και η «ανταλλαγή κρεάτων».