ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ

Στο χωροφυλακιστάν: Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν..

 

 

Πώς προωθείται καλύτερα η στρατηγική του κεφαλαίου για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάπτυξης και την εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ; Με την ενίσχυση της καταστολής ή με την ανάπτυξη καλύτερων μεθόδων ενσωμάτωσης; Το δίλημμα αυτό δεν αφορά προφανώς τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα, τη νεολαία, γιατί είτε έτσι είτε αλλιώς η ουσία είναι η ίδια. 

 

Αυτοί βγαίνουν χαμένοι από την υλοποίηση της στρατηγικής του κεφαλαίου, είτε αυτή υλοποιείται με το «καρότο» είτε με το «μαστίγιο». Δεν είναι όμως και μεγάλο δίλημμα για τις αστικές κυβερνήσεις. Στην πραγματικότητα όλες κυβερνούν εφαρμόζοντας ένα μείγμα καταστολής και ενσωμάτωσης, που δεν είναι αποκλειστικότητα κανενός. Ετσι, ναι μεν σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ κάνει ορισμένα πιο αποφασιστικά βήματα στην ενίσχυση και θωράκιση της ικανότητας του αστικού κράτους να αντιμετωπίζει δυναμικά τις εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις, όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο της διακυβέρνησής του δεν πήγε πίσω. Οχι μόνο άφησε άθικτο το κατασταλτικό νομικό και θεσμικό πλαίσιο του αστικού κράτους, αλλά το ενίσχυσε σε κάποιες πλευρές του.

 

Από την άλλη, μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να πήρε «άριστα» στην ικανότητα ενσωμάτωσης και εξαπάτησης του λαού, όμως και η ΝΔ πατάει στον ίδιο δρόμο, αξιοποιώντας την παρακαταθήκη του ΣΥΡΙΖΑ, και διατηρεί μια σειρά από μέτρα διαχείρισης της φτώχειας. Επενδύοντας πάνω στον συμβιβασμό, στην απογοήτευση που καλλιέργησε ο ΣΥΡΙΖΑ και στις μειωμένες απαιτήσεις, προβάλλει την πολιτική στήριξης της καπιταλιστικής ανάπτυξης ως «φιλολαϊκή πολιτική».  

Το ποια πλευρά από τις δύο προτάσσεται έχει να κάνει με τις ανάγκες του συστήματος και όχι με τις προτιμήσεις της μίας ή της άλλης πολιτικής δύναμης. Ολα αυτά έχουν σημασία σήμερα, σε συνθήκες που αναπτύσσονται αντιδράσεις, αγώνες και κινητοποιήσεις που έρχονται σε αντιπαράθεση με τις κυβερνητικές επιδιώξεις. Εχουν σημασία ακριβώς γιατί δεν πρέπει αυτές οι αγωνιστικές διεργασίες να χειραγωγηθούν σε ψεύτικα αστικά διλήμματα, να γίνει κριτήριο για το λαό η επιλογή της μεθόδου με την οποία θα θυσιάζει τις σύγχρονες ανάγκες του.

 

 

Αστικό κράτος: Η οργανωμένη βία των εκμεταλλευτών

Ο χαρακτήρας του αστικού κράτους λοιπόν δεν αλλάζει, δεν διορθώνεται ανάλογα με το κόμμα που βρίσκεται στην αστική διακυβέρνηση. Με το σύνολο των θεσμών και των λειτουργιών του, υπηρετεί έναν και μόνο σκοπό: Τη διασφάλιση της εξουσίας των καπιταλιστών, την καταπίεση, την καταστολή και τη χειραγώγηση των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας. Οι νόμοι, το Σύνταγμα, τα Σώματα Ασφαλείας, τα δικαστήρια, το σωφρονιστικό σύστημα, οι θεσμοί της αστικής διακυβέρνησης, το εκπαιδευτικό σύστημα, αποτελούν λειτουργίες του αστικού κράτους που οργανώνουν τόσο την καταστολή του εργατικού κινήματος όσο και την ιδεολογική κυριαρχία της αστικής τάξης, το πώς θα αποσπαστεί η συναίνεση της εργατικής τάξης στην καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Επομένως, τα επιχειρήματα που προβάλλουν, ότι υπάρχει «κράτος δικαίου» προς όφελος όλων, ότι στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας μπορεί πραγματικά να εκφραστεί η βούληση της εργατικής τάξης και του λαού, συσκοτίζουν το γεγονός ότι πίσω από την τυπική ισότητα στον καπιταλισμό κρύβεται η καπιταλιστική εκμετάλλευση. Κρύβουν ότι στην πραγματικότητα ακόμα και η ισότητα της ψήφου στον καπιταλισμό είναι μονάχα τυπική, αφού η γενική της διαμόρφωση επηρεάζεται από την τάξη των καπιταλιστών, που ελέγχει την οικονομία, και φυσικά το γενικό εκλογικό δικαίωμα αναστέλλεται σε περίπτωση που η όξυνση της ταξικής πάλης διαμορφώσει συνθήκες που σε μια πορεία μπορεί να θέσουν υπό αμφισβήτηση την αστική εξουσία.

Εξάλλου, διαχρονικά το αστικό κράτος εκτέλεσε με ευλάβεια την αποστολή του. Είτε με κυβέρνηση ΝΔ, είτε με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ή και ΠΑΣΟΚ παλαιότερα, προωθούνταν νόμοι θωράκισης της αστικής εξουσίας και η καταστολή πήγαινε χέρι χέρι με τη διασφάλιση της κυριαρχίας της αστικής ιδεολογίας. Το εργατικό κίνημα ήρθε αντιμέτωπο σε όλη του την Ιστορία με την οργανωμένη βία του αστικού κράτους, που εκδηλώθηκε με την καταστολή αγώνων, με φυλακίσεις αγωνιστών, με εξορίες, μέχρι και με εκτελεστικά αποσπάσματα.

Αυτός είναι ο πραγματικός εχθρός που πρέπει να μπει στο στόχαστρο των αγώνων του λαού και της νεολαίας. Η αποσιώπηση αυτής της ουσίας, ότι δηλαδή η καταστολή πηγάζει από το χαρακτήρα του αστικού κράτους και όχι από την εκάστοτε μορφή που έχει ή από το κόμμα που βρίσκεται στη διακυβέρνηση, συντελεί στον αφοπλισμό των αγώνων του εργατικού κινήματος, αποπροσανατολίζοντας από το πραγματικό περιεχόμενό τους, την πάλη ενάντια στον καπιταλισμό.