ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ - ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ

 Το απεχθές χρέος αυξάνεται συνεχώς

Τι θα πει απεχθές χρέος; Αν και δεν υπάρχει ομοφωνία, έχει γίνει ωστόσο ευρύτερα αποδεκτός και ως εξ αυτού έχει ενταχθεί στο διεθνές δίκαιο, ο ορισμός του Ρώσου Διεθνολόγου Alexander Shack: 

«\Ως ‘απεχθές’ ορίζεται εκείνο το χρέος που είναι σε βάρος του λαού μιας χώρας, επί τη σύναψη του οποίου δεν προϋπήρξε η συναίνεσή του και ήταν σε γνώση των πιστωτών.» 


Και ερωτώνται κατόπιν αυτών οι διαπραγματευτές ανδρείκελα των τοκογλύφων, αλλά και οι «ακροβάτες της κυβίστησης» από την αξιωματική αντιπολίτευση: 

 Ποιο από τα τετρακόσια τόσα δις των δανείων – συσφικτήρων στον λαιμό του λαού τελούσε εν γνώσει του κατά τη λήψη του; Ποιο από τα τετρακόσια τόσα δις ωφελήθηκε ο λαός και ποια ενθυλάκωσε με έμμεσους και άμεσους τρόπους η ελίτ των διακοσίων οικογενειών που εξακολουθεί να θησαυρίζει καταμεσής της εξαθλίωσης; 

Γιατί ακόμη και σήμερα εννιά χρόνια μετά την έναρξη της λεηλασίας ,δεν τίθεται ως εθνική επιταγή ο έλεγχος του χρέους από ανεξάρτητη επιτροπή, ως του τελευταίου ευρώ, έτσι ώστε ο λαός να αναλάβει την υποχρέωση αποπληρωμής των πιθανών ποσών που εκείνος καρπώθηκε; 

Ποιο φυσικό, ηθικό, ή νομικό δίκαιο επιβάλει την αποστολή του λογαριασμού σε δέκα -καθ’ υποχρέωση εξ’ αιτίας της εθνικότητας- ομοτράπεζους ενός αρπακτικού το οποίο καταβρόχθισε το φιλέτο;  Ουδέν πλην εκείνου που υπό την χρήση του όρου "η χώρα" κρύβεται ο άπληστος καθεστωτικός σαλτιμπάγκος μετά της δηλητηριώδους πολιτικής ουράς του.  Διαφορετικά η χώρα, αν ήταν «χώρα» ενός λαού και όχι πεδίο ασκήσεων με βολές επιτοκίων της διεθνούς τοκογλυφίας, θα έθετε αυτομάτως σε λειτουργία τους μηχανισμούς αυτοπροστασίας της, ο αριθμός των οποίων συνοψίζεται σε τέσσερις δράσεις. 

Η πρώτη αφορά την εκμετάλλευση της θέσης που θέλει το χρέος να είναι μια συνήθη εμπορική πράξη - ως τέτοια την αποδέχεται η πλειοψηφία των αγγλόφωνων θεωρητικών- και που στη περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής του, εφαρμόζεται το πτωχευτικό δίκαιο. (οι οφειλέτες υποχρεούνται στην εξασφάλιση των πιστωτών λαμβάνοντας όλα τα απαραίτητα μέτρα.) 

Η δεύτερη και επικρατέστερη (υιοθετήθηκε από την επιτροπή διεθνούς δικαίου 1980-1983 και το διεθνές δικαστήριο της Χάγης) είναι το δικαίωμα στην αναστολή ή την άρνηση αποπληρωμής του χρέους επικαλούμενοι λόγους εθνικής ανάγκης. ( 1936 για λόγους προστασίας της ασφάλειας της υγείας και της κοινωνικής συνοχής του λαού) 

Στη βάση αυτού του νομικού πλαισίου η Αργεντινή κήρυξε την κατάσταση ‘έκτακτης ανάγκης στην κοινωνική, διοικητική, οικονομική και συναλλαγματική πολιτική’ αναστέλλοντας την πληρωμή του εξωτερικού χρέους και επιτυγχάνοντας την επαναδιαπραγμάτευσή του που οδήγησε στην διαγραφή του 70% της αξίας του. Οι πράξεις αυτές της Αργεντινής, παρά τις αντιδράσεις ορισμένων θεωρητικών των ΗΠΑ, κρίθηκαν ως σύννομες σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο από εθνικά και διεθνή δικαστήρια. 

Η τρίτη -κατά κάποιους νομικούς η ριζοσπαστικότερη- παραπέμπει στο ιστορικό παράδειγμα της διαγραφής των τσαρικών χρεών από την κυβέρνηση της Σοβιετικής Ένωσης το 1921. 

«Κανένας λαός δεν είναι υποχρεωμένος να πληρώσει την αξία αυτών των αλυσίδων που του είχαν φορέσει στην διάρκεια των αιώνων» είχε πει ο Λένιν. (υπό αυτή την έννοια ευεργετήθηκε και ο ελληνικός λαός στον οποίο οι Σοβιετικοί όχι μόνον δώρησαν τα νοσοκομεία Τζάνειο και Ελπίς και μια σειρά οικοδομημάτων όπως εκείνο που φιλοξενεί το ρολόϊ στον Πειραιά, αλλά και κάτι εκατομμύρια χρυσές λίρες και όχι χρεόγραφα μαϊμούδες του τύπου ευρώ. (Αλλά ως αποδείχθηκε ενώ είμαστε μικρός λαός διαπράττουμε μεγάλες απάτες. Αμέσως μετά στείλαμε εκστρατευτικό σώμα ελλήνων αξιωματικών να πολεμήσει κατά των ευεργετών μας στο πλευρό των Καζάκων αντεπαναστατών…) 

Πότε επομένως έγινε έλεγχος του χρέους και από ποια επιτροπή; 
Γιατί ο Σύριζα υπέστειλε τη σημαία των απαιτήσεών του ως προς αυτό το μέγα θέμα ή ανάθεμα; 
Σε ποια από τις συγκεκριμένες δράσεις κατέφυγαν οι συγκυβερνητικοί λακέδες των τοκογλύφων έτσι ώστε να νομιμοποιούνται σήμερα από κοινού, έστω στην επίκληση του δικαιώματος της αποτυχίας; 

Όσο κατά συνέπεια δεν παίρνω επαρκείς και αξιόπιστες απαντήσεις στα ερωτήματά μου αυτά, τρομοκράτες θα θεωρώ το σύνολο των μπράβων της πολιτικής μαφίας και επαναστάτες όσους επικαλούμενοι το ακροτελεύτιο συνταγματικό άρθρο σηκώνουν τα όπλα εναντίον τους. 

Τελεία και παύλα.