Μια φυλακή η ζωή μας.. Με το σώμα μας κελί σε μια ισόβια καταδίκη της ψυχής.. Η φωνή της απόγνωσης πνίγεται στο μπλοκ του τσιμέντου που μας κλείνει.. Μα κι αν ξέφευγε θα ξεθώριαζε πριν αγγίξει κάποια καρδιά.. Γιατί ψάχνοντας έναν δέκτη βάζουμε το βίσμα στο κεντρικό πάροχο του δικτύου. Κι αυτό που ακούμε δεν είναι τίποτα περισσότερο από το βουητό εκατομμυρίων συνδιαλέξεων. Την ίδια ακριβώς αίσθηση που δίνουν οι παράλληλοι μονόλογοι δύο ανθρώπων σε ένα τένις συναισθημάτων.. Ο καθείς τη ρακέτα του ..Απελπισία..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου