ΣΤΡΑΤΟΣ ΧΑΒΑΛΕΣ

Είναι το μακρυνό 2004 των Ολυμπιακών αγώνων και οι τελευταίες πολιτικές ανάσες της μιαρής δυναστείας Σημίτη. Αποφασίζω με την τέως σύζυγο και τον μικρό μου γιο (σιγά μην ακολουθούσαν οι άλλοι την οικογένεια στην άκρη της εφηβείας τους ) να επισκεφθούμε το Πάσχα την κατανυκτική ατμόσφαιρα ενός μοναστηριού στην Καστοριά. Στο παραπλεύρως Αμύνταιο όμως και συγκεκριμένα στην ενάτη ΕΜΑ των τεθωρακισμένων έκανα τη θητεία μου και είχα την ισχυρή επιθυμία να επισκεφθώ τα λημέρια μου.

Κατά διαβολική σύμπτωση διοικητής ήταν ένας ευφυής μάγκας και ικανότατος στρατιωτικός που εγώ ως δόκιμος τον είχα ίλαρχο τότε και που ναι θα του εμπιστευόμουν τη φρούρηση των συνόρων μας. Μόλις άκουσε το όνομά μου να του αναγγέλλεται από τον Αλφαμίτη έτρεξε σαν τρελός να με υποδεχτεί το ίδιος.. Η κούφια αναγνωρισιμότητα της τηλεόρασης γαρ..

Μετά τις αγκαλιές και τις συστάσεις άρπαξε στα χέρια τον γιο μου, ο καιρός ήταν ανοιξιάτικος, κάτσαμε στο προαύλιο του διοικητηρίου. Μεσημέρι ήταν μας ρώτησε αν ήμασταν φαγωμένοι -δεύτερη μέρα του Πάσχα ήταν, υπήρχε αρνί μπόλικο- αλλά δεν υπήρχε ο Καψιμής. Στην εύλογη απορία μου απάντησε αααα, ξεκουράζεται το απόγευμα τώρα!! Γιατί αν τον ξυπνήσω θα έρθετε εσείς οι δημοσιογράφοι και θα με σταυρώσετε!!! Ήταν το πρώτο μικρό σοκ.. 

Ανοιξαμε κουβέντα, ήθελε να μάθει για μένα, εγώ για τον στρατό, τα λέγαμε και ξαφνικά περνά ένας στρατιώτης με το κινητό του στ αυτί και στα δύο μέτρα από εμάς, πλήρως αδιάφορος για τη παρουσία του διοικητή του!! Θυμάμαι εμείς στο χιλιόμετρο τον βλέπαμε και βαρούσαμε προσοχή που ακουγόταν στην Αθήνα. Δεύτερο σοκ.. Πως κάνεις έτσι μωρέ μου λέει ο διοικητής  σαρκαστικά.. Πολύ φονταμεταλιστής είσαι.. Εκσυγχρονίσου.. Είναι ο χρηματιστής μας.. Μας ενημερώνει για τις μετοχές !! 

Το πράγμα άρχισε να παραπηγαίνει, αλλά είπα εντάξει μέρες που είναι, ας χαλαρώσουμε λίγο..Κάποια στιγμή και λίγο πριν φύγω υπάκουσα στην επιθυμία του τετράχρονου γιου μου να δει από κοντά ένα άρμα μάχης. Μόλις τ' άκουσε ο διοικητής γέλασε μου λέει πάρτον και πήγαινέ τον στον όρχο, άλλωστε εσύ τα ξέρεις, θα δεις και τα καινούργια τα λέοπαρντ. Εγώ είχα μείνει στα Μ47.. που υπήρχαν βεβαίως ακόμη. 

Ο όρχος ήταν ένας χώρος στάθμευσης των αρμάτων μάχης κατά την εποχή μου αυστηρότατα φυλασσόμενος.. Αν ήταν νύκτα και στο πρώτο αλτ δεν ακινητοποιούνταν ο επισκέπτης αμέσως ακολουθούσε νόμιμος πυροβολισμός. 

Έτσι ήταν. Γιατί εγώ μαζί με τον γιο μου περάσαμε δίπλα από τον σκοπό που διάβαζε ένα ελληνικής έκδοσης πορνό περιοδικό, ανεβήκαμε σε ένα Μ47 άνοιξα τις μπαταρίες, περιέστρεψα τον πυργίσκο με κατάληξη στόχευσης το διοικητήριο, τα βλήματα ήταν ανάμεσα στα πόδια μου, θα μπορούσα να οπλίσω ανα πάσα στιγμή και μπορεί ο γιος μου να είχε ενθουσιαστεί αλλά όλα έγιναν με τον σκοπο να μην έχει σηκώσει τα μάτια του από το περιοδικό.. Ούτε ένα ποιος είσαι για τη στάχτη στα μάτια..

Κάτι δεν πάει καλά εδώ και χρόνια με τον στρατό που οι αξιωματικοί τον αντιμετωπίζουν ως ευκαιρία επαγγελματικής ανέλιξης, η ηγεσία ως εφαλτήριο προσωπικής προβολής και απόσπασης προμηθειών η κυβέρνηση ως πεδίο δόξης λαμπρό πλουτισμού των υπουργών άμυνας και ο προϋπολογισμός ως δαπάνη ανελαστική..Το ότι έγινε ριφιφί -είτε λογιστικό είτε πραγματικό-βλημάτων στη Λέρο  δεν με εξέπληξε καθόλου..