..ΚΑΙ ΕΙΣΗΛΘΕ ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΣΤΗ ΔΥΣΚΟΛΟΤΕΡΗ ΣΧΟΛΗ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ- ΝΑΥΠΗΓΩΝ ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ
Θέλω να εξοφλήσω το χρέος μου προς την Ελλάδα που μας φιλοξένησε και πρώτ' όπ' όλα να υπηρετήσω σε φρεγάτα του πολεμικού ναυτικού γιατί νιώθω έλληνας και αν χρειαστεί θα την υπερασπιστώ.. Ευτυχώς γιατί αυτό που έχει απομείνει στον τόπο αυτό είναι κάτι ριψάσπιδες απόγονοι των δωσιλόγων και των ταγματασφαλιτών..
Δηλώνει Έλληνας και έχει βάλει ως στόχο του να βοηθήσει την Ελλάδα με όποιο τρόπο μπορεί «για όσα πρόσφερε σε μένα, την αδελφή μου και τους γονείς μου». Δεν ξεχνά όμως και την πατρίδα των γονιών του, τη Συρία, στην ανοικοδόμηση της οποίας ελπίζει να συμβάλει.
Ο Ζαχαρίας Ιμάμ είναι ένας 18χρονος νέος συριακής καταγωγής, που πέτυχε με υψηλό βαθμό την εισαγωγή του στη Σχολή Ναυπηγών Μηχανολόγων Μηχανικών του Μετσόβιου Πολυτεχνείου και μιλάει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για τη ζωή και τα όνειρά του.
Ο Ζαχαρίας γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα, όμως οι γονείς του έχουν καταγωγή από τη Συρία και ήρθαν ως μετανάστες στην Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Ως μαθητής επαγγελματικού λυκείου, από το οποίο αποφοίτησε με βαθμό απολυτηρίου 19,6 και βαθμό πτυχίου 19,8, ο Ζαχαρίας έδειξε από νωρίς ενδιαφέρον για τη μηχανολογία.
Στις φετινές πανελλαδικές εξετάσεις κατάφερε να συγκεντρώσει 19.055 μόρια, γράφοντας τρία 20 και ένα 14 και πέτυχε την εισαγωγή του στη σχολή των ονείρων του, τη Σχολή Ναυπηγών Μηχανολόγων Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.
«Διάβασα πολύ, το διάβασμα είναι απαραίτητο, αλλά το σύστημα και η μεθοδικότητα είναι το μυστικό της επιτυχίας», λέει χαρακτηριστικά στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. Τις ατελείωτες ώρες του διαβάσματος είχε για συντροφιά του τη τζαζ μουσική η οποία «με βοήθησε να ξεπεράσω το άγχος και την κάθε δυσκολία με την οποία ερχόμουν αντιμέτωπος». Μάλιστα η οικογένειά του τού έκανε δώρο ένα σαξόφωνο για την επιτυχία του. Τον ρωτάμε γιατί επέλεξε τη ναυπηγική ως το επάγγελμα που θα ακολουθήσει.
Η απάντησή του είναι συγκινητική.
«Όταν ήμουν μικρός καθόμουν δίπλα στη θάλασσα και ονειρευόμουν πως αν αφήσω ένα κομμάτι ξύλο, αυτό θα μπορούσε να φτάσει στη Συρία, όπου βρίσκονταν οι συγγενείς μου και αυτό το θεωρούσα μαγικό». Προσθέτει πάντως ότι «δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ξαναχτίσω τη Συρία, αλλά η Συρία έχει θάλασσα και ελπίζω να μπορέσω να κάνω κάτι γι' αυτή. Μπορεί αυτό το μικρό ξύλο, που σκεφτόμουν να στείλω δια θαλάσσης όταν ήμουν μικρός, να είναι κάποιο πλοίο που θα ναυπηγήσω».
Την ίδια στιγμή, δεν ξεχνάει την άλλη πατρίδα του, την Ελλάδα λέγοντας ότι «πρώτα πρέπει να εξοφλήσω έστω και ένα μικρό μέρος από το χρέος μου στην Ελλάδα για όσα πρόσφερε σε εμένα, την αδελφή μου και στους γονείς μου. Θέλω να υπηρετήσω σε πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού, σε φρεγάτα» και προσθέτει: «Θέλω να ασχοληθώ με τα κοινά και να κάνω κάτι για την κοινωνία».
Ο Ζαχαρίας δουλεύει από μικρή ηλικία δίπλα στον πατέρα του για να τον βοηθήσει. «Μπορώ να πω ότι η δουλειά με ώθησε ακόμα περισσότερο στο διάβασμα και με έκανε να βάλω στόχους», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και συμπληρώνει ότι με τη δουλειά «απέδειξα στον εαυτό μου ότι είμαι ικανός, ένιωσα την δύναμη της δημιουργίας, τη χαρά του να είμαι χρήσιμος και να με υπολογίζουν οι άλλοι, εκεί διαμόρφωσα το χαρακτήρα μου. Μέσα από τη δουλειά ένιωσα σπουδαίος, σημαντικός και κατάλαβα ότι μπορώ να πετύχω τα πάντα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου