Η ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ

..Ο ΑΝΤΙΜΑΣΟΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ Κ. 

ΖΑΛΕΥΚΟΣ

 Από τον Χρήστο Πριδαπίτσουλα




Ένα βράδυ ο Ντίνος Κ. μου έφερε ένα καλογραμμένο χειρόγραφο λίγων αράδων. «Βάλτο – μου λέει – πρώτη σελίδα, σε πλαίσιο. Πρόσεξε, μην χαθεί το χειρόγραφο. Το θέλει πίσω ο Γιώργος»». Το διάβασα 2-3 φορές. Έκπληξη. Ήταν ευθεία βολή κατά συγκεκριμένου πολιτικού προσώπου για την κάποια σχέση του με τη Χούντα.

Το τοποθέτησα προβληματισμένος… Ερωτηματικό η υπογραφή : Γεώργιος Ζάλευκος ! Ποιος είναι; Συνεργάτης με ψευδώνυμο. Ποιος κρυβόταν; Σιγά σιγά τα σημειώματα – καρφιά συνεχίστηκαν. Και το ενδιαφέρον του αλαλάζοντος πλέον αναγνωστικού κοινού μας έφτασε σε «σημείο βρασμού».

Ό,τι είχε σκεπαστεί από τους συνεργάτες (ή «συνεργάτες») της επταετίας ξεσκεπάζονταν, χωρίς να υπάρχει ουσιαστικά διάψευση. Η «Αυριανή», με τα …σκάνδαλα, τα (χωρίς ουσιαστικό έλεγχο) υλικά που μας παρείχαν οι αναγνώστες, τα εμπρηστικά πολιτικά άρθρα και σχόλια, τα …υπονοούμενα και τον μυστηριώδη «Ζάλευκο» κατέκαιγε τη χώρα από περιέργεια και βοηθούσε αποτελεσματικά στην άνοδο του λαϊκιστικού ΠΑΣΟΚ.

Το παιχνίδι όσο πήγαινε χόντρυνε. Ασυγκράτητος ο Γιώργος, με ολόκληρο στρατό καταπιεσμένων να τον ακολουθεί, επέλαυνε… και χτυπούσε. Ο αντίπαλος όμως κι αυτός δεν έμενε με σταυρωμένα χέρια.


Οι καταδίκες έπεφταν βροχή. Απτόητος αυτός =φαινόταν αδιάφορος. Όταν η κατάσταση έφτασε στο σημείο μηδέν κι ο Γιώργος κινδύνευε να κλειστεί στη φυλακή, όλοι μας, αντί να χαλαρώσουμε και ν’ αφήσουμε τα πάντα στην τύχη τους, τον προστατεύαμε με τον τρόπο μας. (π.χ.) Έρχονταν τα «όργανα» να επιδώσουν ή να τον συλλάβουν, αλλά μην γνωρίζοντας που είναι το γραφείο του τους στέλναμε αλλού γι’ αλλού… «Αόρατος» πλέον κινούσε τα νήματα.

 Στο τέλος «εξαερώθηκε» -βρέθηκε κάπου, ανάμεσα στην Ιταλία – Γαλλία (εκ των υστέρων έμαθα από τον πολύγλωσσο δημοσιογράφο Σπύρο Μ. (κεφαλλονίτης κι αυτός) διάφορα –ο Σ.Μ. ήταν το κλειδί στη ζωή του Γιώργου στο εξωτερικό. Πως δεν τρελάθηκαν είναι μυστήριο.) Στην εφημερίδα η κατάσταση τρέλας συνεχίστηκε.

Ο Γιώργος επέμεινε και πάλι ν’ αναλάβω επίσημα διευθυντής σύνταξης, εγώ απωθούσα ακόμη και την ιδέα -φοβόμουν τη φυλακή, στο τέλος την πλήρωνε ο Ντίνος. Δεν έβγαινα στο τηλέφωνο, για να μην ταράζουμε από τον Γιώργο που έβριζε και βλαστήμαγε δίνοντας εντολές για τα πάντα. Έστειλε κι ένα Κρητικό «δημοσιογράφο» (φανατικό αντιμασόνο) για γκαουλάιτερ που μου την έδινε στα νεύρα… Αρρώστησα. Δυο φορές πήγα στο Πρώτων Βοηθειών…

Έβλεπα το αδιέξοδό μου. Η μηχανή της «Αυριανής» δεν με χρειαζόταν πλέον. Λατρευόταν από το λαϊκό κοινό για τις αλήθειες, τα ψέματα και τις υπερβολές της. Με ξεπερνούσε πάνω απ’ όλα πολιτικά. Ντρεπόμουν στο τέλος.

Ένα βράδυ το πράμα παράγινε. Ερχόταν ο Ντίνος (παλαιός εκδότης εφημερίδας στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, ανταποκριτής Αθηναϊκών εφημερίδων και στέλεχος της επικοινωνιακής ομάδας των Άγγλων στην Κατοχή.) –και με παρακάλαγε: «Σε παρακαλώ, έλα στο τηλέφωνο. Δεν τον αντέχω.» «Δεν το μπορώ, θα τον βρίσω και θα φύγω.» ήταν η απάντησή μου.

Την τρίτη φορά του τα ‘πα χοντρά, μάζεψα τα συμπράγκαλά μου κι έφυγα.
Άνεργος.
 Όπως έμαθα, αντικαταστάτης μου πήγε ο «Γεώργιος Ζάλευκος» -συμπατριώτης του Μακαρέζου, ταλαντούχος στη συλλογή πληροφοριών επί Χούντας (εκδότης ακροδεξιάς και βάλε εβδομαδιαίας εφημερίδας.

Κλειδί δίπλα του ο φίλος μου ο Τάσος Ψ. Ύλη της; Ξαναγραψίματα σχολιασμένα, ρεπορτάζ από την «κοιλιά» τους, κραυγές… Ιστορική αποκορύφωσή της ήταν διάφορα φασιστικά σχήματα, γέννηση άρρωστων ναζιστών αρθρογράφων και αναλυτών επί παντός του επιστητού, και φυσικά η «Χρυσή Αυγή.)-