ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΚΑΡΑΚΙΤΣΑΡΙΟΥ

Το άκρον άωτον του παραμυθιάσματος. 

Από λάθος κατα την επιχείρηση διασταύρωσης ενός θέματος πέφτω που νομίζετε. Σε μια ιστοσελίδα που εκθειάζει δημιουργήματα της ιδιαίτερης πατρίδας μου. 

Τα Φιλιατρά. 

Και τι δεν γράφει!! Πως στο γραφικό ψαροχώρι του Αγρίλη, εκεί ήταν τα μποστάνια του παππού μου και μόνο ψαροχώρι δεν είναι, δυο χιλιόμετρα εκτός Φιλιατρών, έχει ανεγερθεί ένας πύργος των παραμυθιών!! Που πάνω στον συγγραφικό του οίστρο τον παρομοιάζει με την Disneyland!!.. 

Έχει δε ο τύπος τόσο εντυπωσιαστεί που το συσχετίζει με τον μεσαίωνα των ιπποτών!

Στη πραγματικότητα πρόκειται για ένα καρακιτσαριό που αν ανασταίνονταν οι ιππότες θα στόλιζαν τον δημιουργό του με πίσσα και πούπουλα!! Επομένως ή ο τύπος δεν το επισκέφθηκε ποτέ ή η αισθητική του ευθυγραμμίζεται με το ψώνιο του ιδιοκτήτη του. Λεγόταν Φουρναράκης αυτός κι αφού έπλυνε κάτι δισεκατομμύρια πιάτα στο Αμέρικα επαναπατρίστηκε όχι όμως στην Κρήτη ως όφειλε εκ της καταγωγής του, αλλά στα Φιλιατρά. Και επαναπατρίστηκε με τρία σοβαρά μειονεκτήματα. 

Το πρώτο ήταν πως είχε αποκτήσει τσουβάλια λεφτά. 

Το δεύτερο πως διάβαζε πολλά κομικς της εποχής και την είχε ψωνίσει με τους ναΐτες. 

Το τρίτο είναι πως επέστρεψε σε μια περιοχή οι γηγενείς επί της οποίας είναι γατόνια. Καλιγώνουν ψύλλους.. Προσγειώνουν στα τέσσερα μέτρα Ντακότα δίχως δίχτυ.

Και το τέταρτο είναι πως εμφανίστηκε ως ευεργέτης. Υπό την εξής προϋπόθεση. Πως αν στο ληξιαρχείο του μετάλλασσαν την ονομασία απο Φουρναράκης σε κάτι πιο ιπποτικό, επί παραδείγματι Φουρνιέ, θ' άρχιζε τις προσφορές στη πόλη. 

Καλώς το θύμα είπαν οι Φιλιατρινοί, Φουρνιέ θέλεις Φουρνιέ θα σε κάνουμε,  κι άρχισε αυτός να ξοδεύει δολάριο αβέρτα κουβέρτα.  

Εν αρχή ύψωσε ένα αξιοπρεπές και σύγχρονο κτήριο που η χρήση του ήταν και είναι υποθέτω πολιτιστικό κέντρο της πόλης. Το μόνο για το οποίο οι Φιλιατρινοί σκέφθηκαν πως αν το βάφτιζαν φουρνιέ θα γίνονταν περίγελοι παγκοσμίως και πανελληνίως και του απέδωσαν ευτυχώς μια κανονική ονομασία. Φουρναράκειο. 

Από αυτό και μετά όμως αρχίζει το γλέντι. Αφού διαμορφώνει τη τεράστια πλατεία στα πρότυπα μιας σύγχρονης πόλης δίνει εντολή σε σιδεράδες της περιοχής να του φτιάξουν δυο ομοιώματα.  Του πύργου του Άιφελ και της γήινης σφαίρας, που επειδή πλήρωνε, τους υποχρέωσε να τα στήσουν στην είσοδο της πόλης σαν εμετικά τερατουργήματα!! Σε υποδέχονταν σαν να έμπαινες στο χωριό του Αστερίξ. Πιο κιτς πεθαίνεις. 

Σκεφθείτε πως οι Παρισινοί διανοούμενοι μόλις είδαν το αποκρουστικό πρωτότυπο και έργο ενός Γερμανού πολιτικού μηχανικού στη πόλη τους, επέβαλαν την κατεδάφισή του.. Αν τη γλίτωσε εκεί ήταν επειδή η κατεδάφιση συνεχώς αναβαλλόταν, κάτι όμως που όλως περιέργως ή μήπως όχι, αύξανε τον τουρισμό άρα και το χρήμα στη πόλη του φωτός. Ώσπου τελικά το αποδέχτηκαν. Και το καθ ημάς κακέκτυπο έμεινε, αλλά δεν νομίζω πως αύξησε την επισκεψιμότητα των Φιλιατρών. Γιατί δεύτερη φορά δεν αντέχεις να το δεις. Κόβεις ρόδα μυρωμένα. 

Ακριβώς δίπλα του έστησαν τη γήινη σφαίρα.. Πρόκειται περί μιας μπάλας που θα μπορούσε αν ήταν λίγο μικρότερη να ήταν του ποδοσφαίρου ή του μπάσκετ. Ποιο ελλειπτικό σχήμα και τρίχες κατσαρές κι ας ήξερε ο Φουρνιέ από Ράγκμπι. Δεν ήξερε γρι από φυσική. Πάνω σε ένα πλέγμα είχαν επικολλήσει λαμαρίνες σε σχήμα που χρειάζεται εξαιρετική φαντασία για  να τις συσχετίσεις με ηπείρους. Το πόσο θα του κόστισαν αυτά δεν χρήζει ιδιαίτερης φαντασίας ο υπολογισμός τους. Στην ελλάδα των Παρθενώνων της μίζας παροικούμε. 

Ωσπου τελικά φτάνουμε στη κολοσσιαία ονείρωξή του. Τον Πύργο των ιπποτών που μόνον ένας Τσιφόρος θα μπορούσε να περιγράψει. 

Ένας άχρηστος όγκος από τσιμέντο και τούβλα που σε άλλη περίπτωση θα στέγαζαν τουλάχιστον πέντε άπορες οικογένειες επί ενός γηπέδου είκοσι στρεμμάτων στον Αγρίλη και στη μέση του πουθενά τότε. 

Ο κακοήθης αυτός όγκος πλαισιωνόταν από ένα αντιστοίχου αισθητικής εξάμβλωμα το οποίο είχε τη μορφή αλόγου και λειτουργούσε ως εστιατόριο των ..ιπποτών!! Δεν ξέρω να σας πω αν κάθε πρωί ο Φουρνιέ σκαρφάλωνε και το καβαλούσε στη λογική ντέι γαϊδαράκο μου ντέι, αλλά αυτό που εκ του ασφαλούς γνωρίζω είναι πως ουδείς ιππότης έφαγε εκεί απλώς γιατί δεν άνοιξε ποτέ. Ή επειδή οι ιππότες μας τελείωσαν. Τους πάτησε το τρένο της Κυπαρισσίας

Όμως εκείνο που με ξεπέρασε ήταν το εσωτερικό του.. Σε κάθε δωμάτιο είχε στήσει φτηνιάρικα ομοιώματα ιπποτών με τις πανοπλίες τους. Κάτι κουρέλια απ' αυτά που ντύνουμε τα μικρά παιδιά τη περίοδο του καρναβαλιού με ξύλινα σπαθιά.. Κάτι σαν τη Πάτρα θα μου πείτε..Καμιά σχέση. Η Πάτρα τεχνουργεί με επιμελημένη ατημέλεια και δημιουργική φαντασία. Όχι αρνούμαι ν ασχοληθώ με τα "γλυπτά" που το περιβάλλουν επειδή θα με πάρει με τις πέτρες μια πλειάδα ελλήνων γλυπτών που έχουν τιμήσει με τα έργα τους τη τέχνη..Όλη η γκάμα. Από τον Αβραμίδη ως την Χρυσοχοΐδου κατ' αλφαβητική σειρά..   Και το ερώτημα παραμένει. Πότε θα τα γκρεμίσουν για να μην προσβάλλουν την αισθητική μας;