ΠΡΟΠΕΤΑΣΜΑ ΚΑΠΝΟΥ ..

 Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.. 

Μ αυτά τα παραμύθια χτίζεται πόνο τον πόνο η οργή, που κάποια στιγμή θα εκδηλωθεί, όπως στο Τέξας και παντού, με λουτρά αίματος στα τυφλά..

Πρόκειται για ψέμα ολκής. Αν είναι έτσι που τα λένε, ας απαντήσουν: Οι ξενοδοχοϋπάλληλοι, οι ναυτεργάτες, οι εργαζόμενοι στις φαρμακευτικές, στις τηλεπικοινωνίες και σε μια σειρά άλλους κλάδους, όπου οι επιχειρηματικοί όμιλοι συνέχισαν να κερδοφορούν ακόμα και μέσα στην καπιταλιστική κρίση, γιατί δεν είδαν τους μισθούς τους να αυξάνονται, αλλά αντίθετα τους είδαν να υποχωρούν παραπέρα;

 Απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη με κίνητρο το καπιταλιστικό κέρδος είναι η διασφάλιση της κερδοφορίας των καπιταλιστών, το να έχουν οι επενδύσεις ικανοποιητικό κέρδος, αλλά και να μπορούν να αντιμετωπίζουν τους ανταγωνιστές τους. Αυτό επιτυγχάνεται με μια σειρά προϋποθέσεις όπως π.χ. η χαμηλή φορολογία, η φθηνή γη, οι φτηνές πρώτες ύλες, μηδενικό ενεργειακό κόστος, διευκολύνσεις από το αστικό κράτος. Πάνω απ' όλα όμως προϋποθέτει την πολύμορφη ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

 Πώς επιτυγχάνεται αυτό;


α) Με τη μείωση ή καθήλωση των μισθών σε χαμηλά επίπεδα. Μπορεί να σηκώθηκε μεγάλος ντόρος, από τον ΣΥΡΙΖΑ παλιότερα, αλλά και την ΝΔ σήμερα, αξιοποιώντας την ελάχιστη αύξηση του κατώτατου μισθού και την κατάργηση του υποκατώτατου. Ομως η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Ας αφήσουμε κατά μέρος ότι για αυτές τις εξελίξεις οι καπιταλιστές έχουν πάρει γερά δωράκια όπως π.χ. η επιδότηση των εισφορών για νέους εργαζόμενους από το κράτος, δηλαδή σε τελική ανάλυση από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Το κύριο ζήτημα είναι ότι από το 2009 μέχρι σήμερα έχει πραγματοποιηθεί μια σημαντική βύθιση του κατώτερου μισθού που παγιώθηκε και κατοχυρώθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια και αυτό το χαμηλό επίπεδο αποτελεί τη βάση για όλη τη μισθολογική κλίμακα. Ας σκεφτούμε ότι το 2009 μιλάγαμε για τη γενιά των 700 ευρώ και σήμερα για τη γενιά των 400 και 300. Κρύβουν επίσης πως προϋπόθεση της καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι ο χαμηλός μέσος μισθός, αυτός που καθορίζει και τα περιθώρια κέρδους των καπιταλιστών. Γι' αυτό και ο μέσος μισθός μειώθηκε και συνεχίζει να μειώνεται δραματικά όλα αυτά τα χρόνια, με την πλειοψηφία των μισθωτών, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, να έχει «κατέβει» εισοδηματική κατηγορία. Το ζήτημα δηλαδή είναι η συνολική συμπίεση των μισθών - και πρώτα απ' όλα του μέσου μισθού - προς τα κάτω.

β) Η ένταση της εκμετάλλευσης που συνδέεται με την απόλυτη ή σχετική μείωση του εισοδήματος των εργαζομένων υπηρετείται με πολλούς δρόμους, αξιοποιώντας όλο το θεσμικό πλαίσιο και την πρακτική με τα οποία λειτουργούν οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Η διάλυση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, η κατάργηση των τριετιών, οι «ευέλικτες εργασιακές σχέσεις», η λεγόμενη μείωση του μη «μισθολογικού κόστους», που αφορά ουσιαστικά ιδιαίτερα τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, τα πολύμορφα κίνητρα αντικατάστασης παλιότερων εργαζομένων με νεότερους, με λιγότερα δικαιώματα, η εντατικοποίηση της εργασίας, η κατάργηση μέτρων υγιεινής και ασφάλειας, είναι πλευρές που συμβάλλουν αθροιστικά στην ένταση της εκμετάλλευσης, είτε οδηγούν άμεσα ή έμμεσα στη μείωση των μισθών των εργαζομένων. Είναι εξάλλου μέσα σε αυτά τα πλαίσια που η κυβέρνηση της ΝΔ προαναγγέλλει, μέσα και από το λεγόμενο λευκό μητρώο για τις επιχειρήσεις, νέα προνόμια για τους επιχειρηματικούς ομίλους που απλά θα αξοποιούν όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο που έχουν στα χέρια τους ή που θα αντικαθιστούν επί της ουσίας μέρος του μισθού με άλλες «παροχές».


γ) Σε κλάδους αιχμής με μεγάλα ποσοστά κέρδους, όπου οι μισθοί παραμένουν σε υψηλότερα επίπεδα, γιατί αφορούν και υψηλότερης ειδίκευσης μισθωτή εργασία, δεν πρέπει να χάνεται μια «κρυφή» κλοπή που πραγματοποιείται και που βεβαίως δεν είναι τόσο εύληπτη. Την ίδια ώρα που οι μισθοί διατηρούνται στα ίδια επίπεδα ή αυξάνονται ελάχιστα, τα κέρδη των καπιταλιστών επενδυτών εκτινάσσονται, μεγαλώνοντας χρόνο το χρόνο. Η αύξηση δηλαδή της παραγωγικότητας της εργασίας (με νέες μεθόδους οργάνωσης της παραγωγής, με εκσυγχρονισμό της κ.λπ.) αξιοποιείται για να μεγαλώνει η ψαλίδα ανάμεσα στα κέρδη και τους μισθούς, ανάμεσα στον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι και στο μέρος του πλούτου στο οποίο έχουν πρόσβαση. Δηλαδή, και με σχετικά υψηλότερους μισθούς μειώνεται το κομμάτι του πλούτου που απολαμβάνουν οι εργαζόμενοι, την ίδια στιγμή που ο πλούτος συνολικά αυξάνεται. Και, βέβαια, η απειλή της ανεργίας, το συνολικό περιβάλλον του εργασιακού μεσαίωνα καθηλώνουν τους μισθούς και σε τέτοιους κλάδους...