Από το facebook και τον Τέλο Φίλη
Το να έχεις καταθέσει τις ελπίδες σου σε "αυτό" που σε οδήγησε σε όλο "αυτό" που έχεις ζήσει απο το 2009 και μετα -και να συζητάς κιόλας δημόσια προσπαθώντας να πείσεις αναποφάσιστους που σε μια μέρα είδαν να καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας τους- πραγματικά με ξεπερνά.
Κανονικά θα γελούσα, αν δεν ήταν τόσο απελπιστικό...
Μου θυμίζει τους Κορμοράνους και πως τους χρησιμοποιούν οι ψαράδες για να πιάνουν τα ψάρια, τους βάζουν έναν δακτύλιο στο λαιμό, ώστε να μη μπορούν να καταπιούν τα μεγάλα ψάρια, οι κορμοράνοι τα πιάνουν με το στόμα και τα αφήνουν στο ψαράδικο καίκι. Και πεινασμένοι ξαναπετούν να πιάσουν κι άλλα.
Στο τέλος παίρνουν ένα μικρο ψαράκι σαν αντίδωρο απ' τον ψαρά αφέντη τους. Οταν γεράσουν, οι ψαράδες τους βγάζουν τον δακτύλιο, αλλα ειναι πια αργά, δεν μπορούν να ξανακαταπιούν ενα ωραιο μεγαλο ψάρι, ο οργανισμός τους εχει συνηθίσει στο μικρό το ελάχιστο... Γινόμαστε ελάχιστοι γιατί "πεινάμε" και μας αρκεί αυτό το μικρό, το ελάχιστο από καθαρή ανομολόγητη απελπισία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου