Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΜΩΝ

 Ευγένιος Ανδρικόπουλος

Eισβολή κατά κύματα της show biz στην πολιτική.. Διόλου παράξενο.. Η κοινωνική αφασία δεν επιβάλλει ηθικούς ή καλλιτεχνικούς περιορισμούς.. Και ως να μην επαρκούσε αυτό τη περνούν από την κολυμπήθρα της τέχνης για να της δώσουν το ειδικό βάρος που απουσιάζει των μυστών της. Κατανοητό. 

Η τέχνη έτσι κι αλλιώς είναι αυτή που αποφασίζει αν θα παραδώσει τον άνθρωπο στις συγχύσεις και τις αυταπάτες. H ακόμη ακόμη στα θαύματα. Και εν τέλει αν παραδώσει τον κόσμο στον άνθρωπο. Συνθήκες  που επιβεβαιώνουν την άμεση σχέση της με την πολιτική αλλά: αρνείται πεισματικά ν αποδεχτεί πως τα δύσοσμα λύματα της show biz είναι τέχνη. 

Τα ξέκωλα, οι μαιτρέσες, οι πλουμιστοί παπαγάλοι ολιγαρχικής καταγωγής, οι σοβαροφανείς αλλά και κραγμένοι μισθοφόροι προπαγανδιστές και οι αληθοφανείς φορείς εικόνων ψευδαισθητικών, που σεναριογραφούν τα γιουσουφάκια της show biz για να φιλοκαλούν μετ’ ευτελείας και να φιλοσοφούν επίσης μετά μαλακίας, μπορεί να χακάρουν μυαλά, να διαστρεβλώνουν ιστορικές αλήθειες, αλλά με την τέχνη δεν έχουν ούτε δια απλής χειραψίας συστηθεί. 

Γιατί η τέχνη είναι ο κυρίαρχος δρόμος να γνωριστείς με την πολιτική. Το διάπλατο άνοιγμα ενός συμβολικού παραθύρου στο φως των κοινών.. Εκεί όπου διαδραματίζονται τα εσαεί αναπάντητα ερωτήματα για τις αιτίες των πολέμων. Της κοινωνικής δυστυχίας, της θέσης επί του σύμπαντος  του άστρου της δικαιοσύνης, (τις συντεταγμένες του οποίου αναζητούσε τόσο επίμονα ο Ελύτης και ο Ρίτσος) , της αντιφατικής δομής της καπιταλιστικής εξουσίας που έσπρωξαν τον Πουλατζά στην αυτοκτονία και τον Μπρεχτ να μεγαλουργεί και εν τέλει, όλα όσα αναφέρονται στη γέννηση, τον έρωτα και τον θάνατο, που δεν θα πάψει ποτέ η ανθρωπότητα -εμπρός στην αδυναμία της να τα εξηγήσει- να τα δραματοποιεί. Σε τι απ’ όλ’ αυτά έχουν συνεισφέρει οι ορδές των αναγνωρίσιμων που πολιορκούν αυτή τη στιγμή το κοινοβούλιο ώστε να τύχουν της προτίμησής μας; 

Κατά ποιο τρόπο έχει απαντήσει η Βάνα Μπάρμπα ή ο Σώμερ και ο Αυτιάς ή ο Μπογδάνος και τόσοι άλλοι υποψήφιοι χλιμίτζουρες στα υπαρξιακά αυτά ζητήματα ώστε όταν βρεθούμε μόνοι ενώπιον της κάλπης να μας κλέψουν τη ψήφο; Κατά ποιο τρόπο και με ποιο έργο; Επί τρεις δεκαετίες της καταστροφικής για τον τόπο ιδιωτικής τηλοψίας, προπαγάνδιζαν το απολίτικο της δράσης τους ψαρεύοντας σε θολά νερά για χάνους πελάτες της ασημαντότητάς τους. 

Και ξαφνικά άπαντες αφυπνίστηκαν δια της θείας επιφοιτήσεως που καλείται βουλευτική αποζημίωση. Αδιάψευστη μαρτυρία του κοινωνικού κυνισμού. 

Αν φυσικά δεν τον είχατε κατά βίαιο τρόπο εισπράξει ή έστω ανεπαισθήτως αντιληφθεί από το εφετινό (δεν υπάρχει το «φέτος» ως να αναφερόμαστε στο αρσενικό της φέτας) γιουροβιζιονικό πανηγύρι των άμουσων. 

Θα θυμάστε τον Ρότζερ Γουοτερς που ξεκίνησε στο όνομα των Παλαιστινίων ένα μποϋκοτάζ, με φτωχή συμμετοχή όμως, κατά της παρουσίασης της εν λόγω ηχοεικαστικής κουρελούς από την Ιερουσαλήμ. 

Σαθρή έδρα όλων των αντιδράσεων ήταν κάτι φθηνά ευφυολογήματα του τύπου «εγώ είμαι μουσικός δεν είμαι πολιτικός» ή «η μουσική ενώνει» και άλλες παρεμφερείς βρεφονηπιακές μαλακίες που απορρίπτονταν ως μη ακουσθείσες. Για να δανείσουν το αμφισβητούμενο ταλέντο τους σε μια βάρβαρη κρατική εξουσία που δεκαετίες τώρα έχει εξαπολύσει γενοκτονία κατά ενός λαού. 

Η τέχνη πράγματι ενώνει όταν όμως αυτή ελέγχει την εξουσία στο όνομα του λαού στον οποίο απευθύνεται.. Επειδή τέχνη για την τέχνη δεν υπάρχει.. Είναι γράμμα νεκρό. 

Και οι καλλιτέχνες ζουν, δρουν και σιτίζονται μέσα και από τις κοινωνίες και ότι αλέθει ο νους τους ξερνάει το στόμα όπως ότι αλέθει το στομάχι ξερνάει ο κώλος. Και εξ όσων φαίνεται οι ατάλαντοι σύγχρονοι έχουν αντιστρέψει τη λειτουργία τους..