Είναι να μην σου κάτσει. Να βιώνεις τη μοναξιά σου σκάβοντας στ' ορυχείο της μνήμης. Και ξαφνικά να πέφτεις σε φλέβα χρυσού. Και ν’ αρχίσει η πτώση των ερωτηματικών βροχή.Σα πέτρες. Πως δεν τ' ανθίστηκα το πολύτιμο μέταλλο στο φτερό και τέτοια. Μα τι να νιώσεις στα είκοσι και στα είκοσι τρία σου.. Τότε δεν μετρούσες ούτε τα λουλούδια μα μήτε την αξία τους. Τα’κοβες και τα μύριζες.. Τόσο απλά.Ο κήπος ήταν γεμάτος για σένα..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου