Τριαντάφυλλος Οικονόμου
Στη μνήμη του Αργύρη Χιόνη που γεννήθηκε σαν σήμερα. Και όπως συμβαίνει με όλους τους αυθεντικούς, σήμερα το έργο του μνημονεύεται πολύ περισσότερο από όταν ζούσε.
Στη μνήμη του λοιπόν δυο αποφθέγματα και ένα βιωματικό ποίημα για τη μοναξιά του στο Θροφαρί ένα ορεινό χωριό της Κορινθίας που επέλεξε να ζει και που σήμερα ξεκουράζεται αγναντεύοντας τον Κορινθιακό.
"
Το ύψος του ανθρώπου ξεκινά από τα πόδια, και φτάνει μέχρι το κεφάλι. Από εκεί και πάνω ξεκινάει το ανάστημά του."
"Ποτέ δεν είχα σώας τας φρένας, σαλεμένες τις είχα, αλλά αυτές οι σαλεμένες σώο με κράτησαν μέσα σ' αυτό τον ανελέητο κόσμο της λογικής"
Τη μοναξιά που συνειδητά είχε επιλέξει, την έχει μετουσιώσει πολλές φορές σε ποίημα ο αγαπημένος μας ερημίτης. Αλλά σε τούτο δω έχω την αίσθηση ότι στέκεται ολόγυμνος μπροστά της. Και αν δεν ήταν ποιητής να την μετουσιώνει σε δημιουργία σίγουρα θα τον έπνιγε όπως σε κάποιο άλλο ποίημά του αναφέρει.
"Μ' ένα κουτί σαρδέλες Ιταλίας κι ένα μπουκάλι ούζο Μυτιλήνης, αντιμετώπισα κι απόψε, ουρανέ, τις στρατιές των άστρων σου. Με τέτοια όπλα ευτελή, κατάφερα, για μια φορά ακόμη, ν' απομακρύνω τον αβάσταχτο ζυγό της απεραντοσύνης. Με τέτοια όπλα κι ένα ακόμα, ελάχιστο κι αυτό, το αηδόνι που κελάηδαγε, τόσο μελωδικά, μέσα στη μαύρη ρεματιά, τον τρόμο του."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου