Η ΑΓΥΡΤΕΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑΣ

Του Στέλιου Κανάκη

Κι ήρθαν οι γύφτοι που γνωρίζουν
των πλανητών τα κατατόπια
κι όλα τα μυστικά των άστρων,
και που μιλάνε με τ’ αστέρια,
και που θωρώντας τα μαντεύουν ζωές,
αγάπες, μοίρες χάρους…
Κ. Παλαμάς


Κάποιοι από εμάς – ελάχιστοι είναι η αλήθεια, γνωρίζουν τι συμβαίνει στον ουρανό, τι είναι όλα αυτά που βλέπουμε, πώς κινούνται, με ποιους τρόπους αλληλεπιδρούν και ποια η δική μας θέση ανάμεσα σε αυτά. Κατά τη γνωστική πορεία των ανθρώπων στο πέρασμα των χιλιετιών, καθώς στον αγώνα τους να ερμηνεύσουν τη φύση και να κάνουν τη ζωή τους ευκολότερη, αποκτούσαν γνώσεις.

Οι προσπάθειες των επιστημόνων τα τελευταία τριακόσια χρόνια κατάφεραν να αποκωδικοποιήσουν τα μυστικά του ουρανού και να αποδώσουν την ομορφιά και την απεραντοσύνη του στους επίγειους, άνευ μεταφυσικών ανοησιών.

Τέθηκαν τα ουράνια σώματα στις πραγματικές τροχιές τους και δεν βρήκαμε να έχουν καμιά «έγνοια» για το μέλλον τού κάθε ενός από εμάς – πώς θα μπορούσαν άλλωστε, διαπιστώνοντας την πλήρη αδυναμία τους να παρέμβουν στις τύχες μας.

 Τοποθετήσαμε τη Γη στη φυσική της θέση να περιστρέφεται γύρω από ένα μέτριο και μεσήλικα Ήλιο, μαζί με άλλους επτά πλανήτες, σ’ έναν τυπικό σπειροειδή γαλαξία ανάμεσα σε δισεκατομμύρια άλλους.

 Όλοι αυτοί οι αστέρες που βλέπουμε στον ουρανό, καθώς και δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων άλλοι που δεν βλέπουμε, αποτελούνται από υδρογόνο (κυρίως) και ήλιο και αν πρόκειται για δεύτερης ή τρίτης γενιάς αστέρες περιέχουν κι ελαχιστότατες ποσότητες από βαρύτερα στοιχεία.

Το υδρογόνο είναι το απλούστερο χημικό στοιχείο με ένα πρωτόνιο στο άτομό του κι ένα ηλεκτρόνιο. Το μόνο που κάνει, κι αυτό με την αποκλειστική επίδραση εξωτερικών και μόνο παραγόντων (εξαιρετικά υψηλή πίεση και θερμοκρασία) είναι να συντήκονται δύο άτομά του και να μετατρέπονται σε ήλιο.

Τα χημικά στοιχεία καθώς και οι συναθροίσεις αυτών που απαρτίζουν τους αστέρες, τα γαλαξιακά νέφη σκόνης, τους αμέτρητους πλανήτες, κομήτες, αστεροειδείς είναι αυτό που λέμε ανόργανη ύλη. Φαντάζομαι ότι αντιλαμβανόμαστε όλοι πως δεν έχουν συνείδηση της ύπαρξής τους – δεν μπορούν να έχουν καμία συνείδηση, καθώς και της ύπαρξης των πολυάριθμων άλλων αντικειμένων γύρω τους. Οι όποιες ιδιότητες χαρακτηρίζουν όλα αυτά τα σώματα είναι απόρροια των στοιχείων από τα οποία συνθέτονται και χαρακτηριστικών όπως η μάζα τους, η θερμοκρασία και η απόσταση από τα υπόλοιπα.

Και η όποια αλληλεπίδραση υφίσταται μεταξύ τους ή εντός τους μεταξύ των στοιχείων τους, αλλά και της δομής των ίδιων των στοιχείων έχει να κάνει με τις τέσσερεις δυνάμεις που αλληλεπιδρούν στη φύση. Για να γίνω εκνευριστικά (ίσως) απλούστερος, ό,τι υπάρχει στο ορατό σύμπαν και απαρτίζει την ύλη, αγνοεί την ίδια του την ύπαρξη και την ύπαρξη των γύρω του και προφανώς και τη δική μας.

«Μα δεν επιδρά η Σελήνη στις παλίρροιες στη Γη ή ο Ήλιος με τις εκλάμψεις του»; Άρα, γιατί να μην επιδρούν και στους ανθρώπους; Αντιτείνουν θριαμβικά οι αστρολόγοι. Ας το δούμε λιγάκι αυτό. Ένας τρόπος με τον οποίο μπορεί να επιδράσει ένας πλανήτης ή δορυφόρος με ένα άλλο σώμα είναι η βαρύτητα.

Σ’ αυτήν όμως την περίπτωση και λόγω της εγγύτητάς του, ο μαιευτήρας επιδρά στο νεογέννητο μωρό 2.150.000 φορές περισσότερο από τη Σελήνη, 4.500.000 φορές περισσότερο από τον Ήλιο και 2 τρισεκατομμύρια φορές περισσότερο απ’ τον Άρη.

Εξ αυτών, έχει πολλαπλάσιες πιθανότητες να επιδράσει ο γυναικολόγος, η μαία, η νοσοκόμα κι ο πατέρας, αν παρευρίσκεται, καθώς και όλοι μαζί (αν μπορούσε κάτι να επιδράσει) στο μέλλον και τις τύχες των νεογέννητων απ’ ότι ο Ήλιος, η Σελήνη, ο κάθε πλανήτης ή δορυφόρος). Αν τώρα μικρύνουμε αναλογικά τα μεγέθη, εάν η Γη γίνει στο μέγεθος ενός βερίκοκου ή καρυδιού ο Δίας θα έχει το μέγεθος μιας μπάλας του μπάσκετ και θα βρίσκεται τουλάχιστον 1.300 μέτρα μακριά.

Βάλτε λοιπόν ένα καρύδι και σε απόσταση 1.300 μέτρων μια μπάλα και περιμένετε όσο θέλετε να επιδράσει η μπάλα στο… καρύδι. Αλλά και η απόσταση του Δία δεν παραμένει σταθερή ως προς την Γη. Όταν βρίσκονται απ’ την ίδια μεριά του Ήλιου, Γη και Δίας, η μεταξύ τους απόσταση είναι περίπου 600 (588,9) εκατομμύρια χιλιόμετρα. Όταν βρίσκονται στην αντίθετη η απόσταση αυξάνει εντυπωσιακά και πλησιάζει τα 1.000 (962,7) εκατομμύρια χιλιόμετρα. Όμως, κατά την αστρολογία, η επίδρασή του παραμένει αναλλοίωτη.

 Η έλλογη ανθρωπότητα γνωρίζει πως η αλληλεπίδραση δύο σωμάτων μεταξύ τους εξαρτάται από τα μεγέθη των μαζών τους και την μεταξύ τους απόσταση. Όσο μεγαλύτερη, δηλαδή, η μάζα ενός σώματος τόσο μεγαλύτερες και οι δυνάμεις που ασκεί στο άλλο σώμα. Επίσης, όσο μικρότερη η απόσταση τόσο ισχυρότερη η δύναμη που ασκείται στο άλλο σώμα.

Αν μειώσουμε στο μισό την μάζα ενός σώματος και κρατήσουμε την απόστασή του με ένα άλλο σταθερή, η βαρυτική ή παλιρροιακή επίδρασή του στο άλλο θα μειωθεί στο μισό. Αν με σταθερή τη μάζα μειώσουμε στο μισό την απόσταση τότε οι βαρυτικές δυνάμεις θα μειωθούν τέσσερεις φορές και οι παλιρροιακές οκτώ φορές.

Οι βαρυτικές μειώνονται κατά το τετράγωνο της απόστασης και οι παλιρροιακές κατά τον κύβο της απόστασης. Αν δεκαπλασιάσουμε την απόσταση η επίδραση της βαρύτητας μειώνεται κατά 100 φορές (10Χ10) και οι παλιρροιακές δυνάμεις μειώνονται κατά 1.000 φορές (10Χ10Χ10). Αλλά τότε έχουμε κι άλλον λάκκο στον οποίο πέφτει η αστρολογία.

Οι τέσσερις… Γαλιλαιϊκοί δορυφόροι του Δία είναι μεγαλύτεροι και πολύ πλησιέστεροι στη Γη απ’ ότι ο Πλούτωνας. Πρόκειται για τους Γανυμήδη (διάμετρος 5.268 χλμ), Καλλιστώ (4.806 χλμ), Ιώ (3.637 χλμ) και Ευρώπη (3.130 χλμ). Των οποίων η μέγιστη απόσταση από την Γη αγγίζει τα 962,7 εκατομμύρια χλμ.

Ο Πλούτωνας, με διάμετρο μόλις 2.324 χλμ βρίσκεται σε απόσταση από τη Γη 7,5 δισεκατομμύρια χλμ, δηλαδή 7.500 εκατομμύρια, δηλαδή 8 φορές μεγαλύτερη από τους προαναφερόμενους δορυφόρους του Δία. Κι όμως, κατά τους αστρολόγους, είναι ο Πλούτωνας που επιδρά (κατά μαγικό τρόπο) στους ανθρώπους και αγνοούνται οι δορυφόροι του Δία.

 Ουδείς στον κόσμο γνωρίζει κάποια δύναμη που παραμένει σταθερή στις αυξομειώσεις της απόστασης πέραν των αστρολόγων των οποίων το θράσος και η απάτη είναι ασύλληπτες. Δυστυχώς, ασύλληπτοι παραμένουν και οι ίδιοι.

 Όσον αφορά την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα για τους αστρολόγους και το σινάφι τους. Μια λάμπα των 100 watt εκπέμπει πάνω μας ακτινοβολία χιλιάδες φορές ισχυρότερη από κάθε πλανήτη ή άλλο αστρικό αντικείμενο.

Οι ακτινοβολίες των διάφορων ραδιοτηλεοπτικών πομπών γύρω μας, είναι κατά εκατοντάδες εκατομμύρια φορές ισχυρότερες από τις ακτινοβολίες όλων των πλανητών μαζί. Ακόμη και ο μαγνήτης από το ηχείο του στερεοφωνικού μας επιδρά εκατομμύρια περισσότερες φορές πάνω μας, από τα μαγνητικά πεδία των πλανητών. Ίσως, λοιπόν, είναι πιο λογικό να κοιτάτε δύσπιστα το ηχείο σας, από το να επιρρίπτετε ευθύνες στον κάθε ανύποπτο πλανήτη.