ΕΜΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ..

ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ ΑΠΟ ΠΟΥ ΑΛΛΟΥ; ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

 ΝΔ: Η αβάσταχτη ελαφρότητα της σεξουαλικής διαστροφής

Με δεδομένη την ιστορία της εν λόγω αστικής φυλλάδας, το πολιτικό και ιδεολογικό «ποιόν» του αρθρογράφου, περίμενε κανείς κάτι λιγότερο από άλλο ένα ανοσιούργημα;

«Στοιχειώδες, κ. Γεωργιάδη. Βλέπεις ένα πρόσωπο που σε διεγείρει. Ρωτάς τι ζώδιο είναι και αμέσως μετά ζητάς ταυτότητα ή τουλάχιστον μια υπεύθυνη δήλωση όπου να εμφανίζεται ευκρινώς και ολογράφως η χρονολογία γεννήσεως, έτοιμη για το ΚΕΠ. Ετσι γίνονται τα πράγματα. Αλλιώς πώς θα πάει μπροστά η Ελλάδα;».

 Με αυτήν την εμετική παράγραφο κλείνει το «άρθρο» του στην εφημερίδα «Καθημερινή» (τη ναυαρχίδα της Δεξιάς) ο Τάκης Θεοδωρόπουλος. Με αυτήν την αθλιότητα, με υποτιθέμενους αστεϊσμούς για ένα σοβαρότατο θέμα, ο αρθρογράφος της «Καθημερινής» επιχειρεί να δικαιολογήσει τον πρώην βουλευτή της ΝΔ, καταδικασμένο για κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση ασέλγεια κατά ανηλίκου άνω των 15 ετών έναντι αμοιβής, Νίκο Γεωργιάδη.

 Ο ίδιος κ.Θεοδωρόπουλος ήταν αυτός που, μόλις λίγες ημέρες πριν, καταπιάνονταν με την «αριστερή διανόηση» γράφοντας – αποδεδειγμένα- ψέματα για τον Γιάννη Ρίτσο. Είναι ο ίδιος κύριος που πριν δυο χρόνια του έρχονταν «μια διάθεση συννεφιάς» στο άκουσμα ότι το Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή συνεχίζει να διοργανώνεται και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία.

Που τα γράφει όλα αυτά – και άλλα τόσα – ο Τάκης Θεοδωρόπουλος; Μα στην καθ’ όλα έγκριτη «Καθημερινή» που πίσω από το κομψό, σικάτο στυλ, όπως αρμόζει στη ναυαρχίδα των αστών, φιλοξενεί ό,τι πιο συντηρητικό, σάπιο και ανήθικο.
 
Την εφημερίδα που έκανε λόγο για μια πιο «σοβαρή Χρυσή Αυγή», που ταυτίζονταν με τους ναζί και τα φασιστοειδή για τον «κατάσκοπο Μπελογιάννη», που σε κάθε ευκαιρία βρίθει αντικομμουνισμού που θα ζήλευαν μέχρι και προπαγανδιστές της Χούντας.

Είναι η ίδια εφημερίδα που, επί Κατοχής, υμνούσε στα πρωτοσέλιδα της τον Χίτλερ και τον Γκέμπελς. Την εφημερίδα που πρωταγωνιστεί στον αντικομμουνισμό, πότε χροντροκομμένο, άλλοτε εκλεπτυσμένο. Με δεδομένη την ιστορία της εν λόγω αστικής φυλλάδας, το πολιτικό και ιδεολογικό «ποιόν» του αρθρογράφου, περίμενε κανείς κάτι λιγότερο από άλλο ένα ανοσιούργημα;