Τ’ ακούς κι ανθίζει η καρδιά.. Με θεία παράκληση μοιάζει και όχι με τραγούδι.. Με την έντεχνη αποτύπωση μιας προσευχής.. Με το υπερκόσμιο παράπονο των αποστεωμένων σωμάτων . Το συναντάς στις αφώτιστες γωνιές όπου τα λόγια υπολείπονται της περιγραφής του ανείπωτου πόνου. Χριστέ μου κάνε απόψε ένα χατίρι «Οι τελευταίοι να έρθουνε λίγο πιο μπροστά» Το τραγουδάς και το βλέμμα έχει πλημμυρίσει στην υγρασία της ψυχής. Το χορεύεις και γλιστράς στα δάκριά σου..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου