Δεν είχα ασυγχώρητα μαζί του ποτέ μου διασταυρωθεί.. Επειδή δεν είναι απλώς ένα τραγούδι της σύγχρονης μουσικής καλτσοβιομηχανίας.. Δεν είναι απλώς ένα ζεϊμπέκικο. Και η έκστασή μου δεν αφορά μόνο τη πρωτοτυπία της ρίμας κάθε στίχου και την εναλλαγή του ζεϊμπέκικου με το συρτό .. Μηδέ καν την ολική αποτύπωση του μουσικού αίτιου κι αιτιατού. Είναι η συναισθηματική καταγγελία σε συμπυκνωμένη μορφή που με συνεπήρε. Είναι ο αναστεναγμός του ανεπανόρθωτου. Το ξεψυχισμένο παράπονο της εκπνοής ενός ονείρου που αργοπεθαίνει.. Το φυλάκισα ήδη στη μνήμη ισοβίως. Ανάμεσα σε ότι πολυτιμότερο έχω δεσμεύσει εκει..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου