Βλέμμα απλανές στραμμένο στο άπειρο.. Σώμα μυο-παραλυμένο. Απαλλαγμένο της βαρύτητάς του.. Παραδομένη στον χωρόχρονο των υπερούσιων οργασμών της. Κάπου κάποτε με κάποιον.. Που από ζωντανή ανάσα μετεξελίχθηκε σε μαυρόασπρη ανάμνηση στο άλμπουμ του υποσυνείδητου. Συμβαίνει σε όλους όταν η φυσική ματιά προσκρούει σε κάτι σταθερό και κυρίως αδιάφορο. Κατεβαίνουν έτσι ρολά. Γιατί επεμβαίνουν οι συνειδησιακοί προβολείς που ανελέητα σου φωτίζουν το πρόσωπο της απώλειας. Για να σε μετατρέψουν σε παρόντα απόντα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου