Πάντα τρέχω στον Δημήτρη τον Λάγιο όταν θέλω να κρυφτώ.. Κυρίως όταν οι σκέψεις του μυαλού καρφώνουν σα προκες τ’ αδιέξοδο. Γνωριστήκαμε δυο χρόνια προ του άδικου τέλους του. Μόλις έξορμος ηταν στα μουσικά πελάγη της επιτυχίας. Δέσαμε αλλά δεν μας έμελλε. Έφυγ αυτός αποδέχτηκα τη μελωδική κληρονομιά του εγώ. Αυτό το τραγούδι πάνω απ’ όλα.. Μ’ εκφράζει ως το τελευταίο μου κύτταρο. Γιατ’ είναι αυτός.. Γιατ’ είμαι εγώ.. Γιατ’ είναι ανεξήγητο πως η ρόδα της ζωής φρενάρει όταν οι δημιουργικοί κι εμπνευσμένοι είναι στην από κάτω.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου