Τ’ ακούω και ωσανά! Κάθε φορά ανακαλύπτω μια κρυφή στροφή. Στο μοτίβο. Στο στίχο. Ώσπου απόψε το αποφάσισα. Τα ιχνογράφησα και τα προσάρμοσα στη ζωή μου. Τρόμαξα.. Μου φάντασε πως οι δημιουργοί την έχουν ξεπατικώσει.. Λυγίζω από τις ενοχές. Που ένα γιγαντιαίο ΕΓΩ υψώθηκε ως άθραυστος τοίχος.. Και αποκαρδίωσε ανθρώπους που με λάτρεψαν. Μα γιατί; Με υλικά από τον εαυτό μου χτίστηκε και το ΕΓΩ.. Αν έτσι αγάπησαν εμένα γιατί το εξαίρεσαν; Η επωδός της απολογίας μου ήταν.. Μόνο που η απρόσωπη έδρα εκδίδει καταδικαστικές αποφάσεις δίχως να τις συνοδεύει από σκεπτικό..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου