Τ’ ακούς και ριγάς.. Αν σου έχει περισσέψει συναίσθημα.. Γιατί από το πρωί που ξυπνάς μέχρι το δειλινό το έχεις καταναλώσει.. Στις αλλεπάλληλες κραυγές για βοήθεια. Εμπρός στη πανσπερμία των χρωμάτων από τις ανθρώπινες κουρελούδες.. Στο μαύρο σαν πετράδι δάκρυ της μάνας που μ αυτό τρέφει το βρέφος της. Στον πατέρα που κρατά με τα χέρια του σα μέγγενη τους κροτάφους του. Στον περαστικό που κρύβει το πρόσωπό του από ενοχές στη θέα του άστεγου.. Και στον ξιπασμένο της λιμουζίνας που τους βλέπει από ψηλά δίχως όμως να τους χάνει ποτέ από τα μάτια του. Γιατί αυτοί είναι η επαναστατική ζύμη.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου