Καλοκαίρι ποιου έτους δεν θυμάμαι.. Προσγειώνεται η Τζόαν Μπαέζ στο Ελληνικό και φωτίζει με την παρουσία της όλη την Αθήνα από το θεατράκι του Λυκαβηττού... Το πολύτιμο χαρτάκι που θα σε οδηγούσε στον παράδεισο των αγγελικών της μελωδιών στη μαύρη αγορά. Όσοι δημοσιογράφοι είχαμε διαπιστευτεί στη πρώτη σειρά. Ασφυκτιούσε ο κόσμος στις κερκίδες. Αλλά και στους γύρω λόφους που τα νιάτα κρέμονταν επικίνδυνα από τα βράχια σαν τσαμπιά από σταφύλια. Η αιρετική ερμηνεύτρια καθυστερούσε να βγει κι αυτό προκαλούσε προστριβές μεταξύ των θαμώνων.. Ώσπου ξαφνικά νάτη επί σκηνής. Στέκεται στο κέντρο της περιστρέφει το βλέμμα της κατά 180 μοίρες γράφει στ' αρχίδια της (όσα έχουν ξεχαστεί μέσα εννοώ) όλους εμάς της πρώτης γραμμής, κινείται προς τους λόφους της της παρανομίας και της επαναστατημένης σκέψης και υποκλίνεται βαθιά. Επαναλαμβάνει το ίδιο και προς την άλλη πλευρά. Και ξεσπάμε όλοι εμείς οι νομοταγείς σε ένα παρατεταμένο χειροκρότημα που όμοιό του όσα χρόνια κι αν πέρασαν δεν άκουσα ποτέ ξανά και για κανένα. Μετά σιωπή. Ούτε οι ανάσες μας δεν ακούγονταν. Σεβασμός στην αρχόντισσα του πολιτικού προβληματισμού.Μου θυμίζετε έστω και έναν από τους έλληνες α(η)δούς της αφωνίας να έχει κάνει κάτι τέτοιο; Να γιατί δεν έχει το έθνος αυτό καμιά τύχη στην επιβίωσή του..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου