Αν η ερωτική ευαισθησία είχε όνομα και διεύθυνση θα κρυβόταν το δίχως άλλο στις νότες του Μάνου Λοϊζου τους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου και τη παλιρροιακή φωνή της καλής φίλης Μαρίζας . Τραγούδι παράταιρο στις εποχές της μουσικής στέπας όπου η ξηρασία στεγνώνει στίχους και νότες. Γιατί δεν ξέρεις κάτι αν είναι αν δεν ήξερες πως αυτό έπρεπε να είναι. Και τα βελούδινα συναισθήματα που προκαλεί είναι παρωχημένα. Άγνωστα κι αγνώριστα. Μιας άλλης εποχής. Που τα πρόσωπα λούζονταν στη κολυμπήθρα του έρωτα και όχι στο one night stand..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου