Είναι από τις στιγμές που ο ήχος και η εικόνα παραλύουν τον νου.. Γιατί τον εκβίασες στο ανέφικτο. Την ουτοπία.. Να διευρύνει σε όλο το φυσικό φάσμα τους αισθητήρες όρασης και ακοής. Για να πνιγεί και το τελευταίο σου κύτταρο στο αψέντι της θέασής τους. Και να μεθύσεις. Τόσο όσο να σμίξεις με ότι βλέπεις και ακούς. Αίφνης είσαι εσύ που ιππεύεις το μαύρο άλογο και καλπάζεις σα σκιά με το βλέμμα αγκιστρωμένο στο άπιαστο όνειρο. Τη σύλληψη του ηλιοβασιλέματος. Για να γίνει αγία ιδιοκτησία σου στο εικονοστάσι της καρδιάς. Ξόδεψες έτσι μια ζωή τρέχοντας ξοπίσω του δίχως να το φτάσεις ποτέ. Μα και δεν σε άφησε σαδιστικά να το χάσεις ούτε στιγμή από τα μάτια σου... Βασανιζόσουν σα να κυνηγούσες την ουρά σου.. Άλλαξαν οι βιολογικοί σου ρυθμοί. Δεν ξημέρωνε μα ούτε και νύχτωνε ποτε.. Ώσπου επιτέλους.. Έμαθες πως η μαγεία και η ομορφιά δεν φυλακίζονται.. Γιατί σε κελί πεθαίνουν.. Αλλά ήταν αργά.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου