Η μουσική δεν ακούγεται με μάτι’ ανοιχτά.. Τα κλείνεις και σκηνοθετείς η πρωταγωνιστείς εσύ στις εικόνες που ο ίδιος ιχνογραφείς. Γιατί η όραση αποπροσανατολίζει. Προϋπόθεση αυτής της ταινίας όμως, είναι το τραγούδι να σου τις ξεκλειδώνει. Να κατέχει τους κωδικούς από το θησαυροφυλάκιο της ψυχής. Υπό την έννοια αυτή διευκολύνεται και η αναζήτησή του πέραν βεβαίως του γεγονοτος πως προσφέρετε τα μέγιστα κι εσείς που πήρατε χαμπάρι τις ευαισθησίες μας. Γιατί αρχίσατε να μας στέλνετε ιδέες μελωδιών να προλογίσουμε.. Ο Χρήστος Πριτσαπίδουλας επι παραδείγματι. Μας θύμισε τον αλησμόνητο Μάνο Λοΐζο (απέναντί μου έμενε στον Χολαργό) σε μια υπέροχη διασκευή. Η μέρα εκείνη δεν θ’ αργήσει με την σιχαμερή πολιτικά αλλά θεσπέσια μουσικά Δήμητρα Γαλάνη.. Απολαύστε το..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου