ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ...
Του Λεωνίδα Βατικιώτη
Κι όμως κινείται, αλλά σε άλλη κατεύθυνση! Αν επιχειρήσει κάποιος να αποκρυπτογραφήσει τις διπλωματικές εξελίξεις στο Συριακό κρίνοντας απ’ όσα συμβαίνουν προς Δυσμάς το συμπέρασμα που θα βγάλει είναι στασιμότητα.
Ή, πιο διπλωματικά, «αδύνατη αποστολή», όπως δήλωσε ο Κόφι Ανάν που ήταν ο πρώτος ειδικός απεσταλμένος των Ηνωμένων Εθνών όταν άπραγος παρέδιδε την εντολή που του είχε δοθεί.
Πριν λίγες ημέρες παραιτήθηκε και ο τρίτος ειδικός απεσταλμένος των Ηνωμένων Εθνών που θα εγκαταλείψει και τυπικά τις υπηρεσίες του το Νοέμβριο αδυνατώντας να διαχειριστεί το απερίγραπτο μωσαϊκό αντικρουόμενων συμφερόντων που ερίζουν για την επόμενη μέρα της Συρίας. Το ίδιο αδιέξοδο καταγράφεται και στις διαπραγματεύσεις της Γενεύης, με τους 8 συμπληρωμένους γύρους να θυμίζουν τους γύρους που κάνουν τα συμπαθή για εμάς τετράποδα γύρω από τον εαυτό τους.
Προς ανατολάς ωστόσο με σημείο αναφοράς μάλιστα την Τουρκία, οι εξελίξεις είναι πυρετώδεις και, το σημαντικότερο, παράγουν αποτελέσματα. Μάρτυρας, η συνάντηση κορυφής που είχε προγραμματιστεί για το Σάββατο 27 Οκτωβρίου, μεταξύ Ερντογάν, Πούτιν, Μέρκελ και Μακρόν στην Άγκυρα.
Τα θέματα για τα οποία θα συζητήσουν και θα αποφασίσουν Τουρκία, Ρωσία, Γερμανία και Γαλλία αφορούν το σχεδιασμό μιας πολιτικής διαδικασίας που θα βγάλει τη Συρία από τον εμφύλιο, την σύνταξη νέου συντάγματος από μια επιτροπή στην οποία θα συμμετέχει τόσο το λεγόμενο «καθεστώς», όπως περιγράφεται η κυβέρνηση του Άσαντ, όσο και οι πιο σημαντικές φατρίες της αντιπολίτευσης, η ανοικοδόμηση της Συρίας και η επιστροφή των προσφύγων στις εστίες τους. Είναι ένα ζήτημα για το οποίο η Τουρκία έχει σημαίνοντα λόγο, μιας και 3,5 εκ. Σύροι πρόσφυγες έχουν περάσει τα σύνορά της.
Παρότι το Βερολίνο έσπευσε να ξεκαθαρίσει ότι δε θέλει να συμμετάσχει σε ένα «αντι-Τραμπ» γεγονός είναι εμφανές ότι η επόμενη μέρα της Συρίας σχεδιάζεται εν απουσία των ΗΠΑ, που συνεχίζουν όμως να διατηρούν 2.200 αμερικανούς στρατιώτες κυρίως στα ανατολικά της Συρίας, επικαλούμενοι τον πόλεμο εναντίον του Ισλαμικού Κράτους.
Το ίδιο συμπέρασμα προκύπτει αν δώσουμε τη σημασία που πρέπει στις τρεις συναντήσεις που πραγματοποιήθηκαν μεταξύ Ιράν, Ρωσίας και Τουρκίας με το ίδιο θέμα: την τύχη της Συρίας. Στη συνάντηση μάλιστα αυτής της ομάδας που έγινε στο Σότσι απορρίφθηκε κατόπιν τουρκικής επιμονής κάθε σκέψη επανακατάληψης του Ιμπλίντ από το συριακό και το ρωσικό στρατό που έχει εγκαταστήσει στη Συρία μια μεγάλη δύναμη πυρός με 26 πλοία και 36 μαχητικά αεροσκάφη.
Έτσι, οι ισλαμιστές που συνεχίζουν να παραμένουν στο Ιμπλίντ των 3 εκ. κατοίκων στα βόρεια σύνορα της Συρίας, εξασφαλίζουν έναν ακόμη θύλακα τον οποίο πολιτικά θα μπορεί να ελέγχει η Τουρκία, λίγα χιλιόμετρα μακριά από το Αφρίν, αποκλείοντας στο μέλλον να δραστηριοποιηθούν ξανά Κούρδοι αυτονομιστές. Πρόκειται για νίκη της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής…
Επιτυχία αυτού του άξονα που είναι στραμμένος ανατολικά πρέπει να θεωρηθεί και η στροφή της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής που εγκατέλειψε τη γραμμή αποχώρησης των αμερικανών στρατιωτών από τη Συρία και πιο πρόσφατα ακόμη και της ανατροπής του Άσαντ, όπως με σαφήνεια περιέγραφε μακροσκελής ανάλυση της συντακτικής ομάδας των New York Times στις 8 Σεπτεμβρίου 2018.
Τούτων δοθέντων οι αποφάσεις της τετραμερούς διάσκεψης έχουν μεγάλη σημασία, κι όχι μόνο για το μέλλον της Συρίας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου