Σε είδα να χορεύεις .. Ίδιο κύμα ήσουν.. .. Έσκαγες αφρισμένο κι αποσυρόσουν αθόρυβα σαν παλίρροια.. Για ν αφήσεις μαρτυρικά την άμμο διψασμένη και στεγνή. Ίσα που έπαιρνε γεύση από την αλμύρα σου.. Έτσι που να σε λαχταρά.. Και να καρτερεί με τους πόρους ανοιχτούς να σε ρουφήξει.. Μα πως.. Ώσπου νάρθεις έφευγες.. Σαν τα οράματα.. Που δεν συλλαμβάνονται. Κι ούτε φυλακίζονται.. Όραμα ήσουν κι εσύ.. Παραίσθηση.. Μια γέννα πειραγμένου μυαλού.. Που μυήθηκε σ' αυτή χωρίς ποτέ να γίνει δική του..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου