ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΜΑΡΤΙΑ ΜΟΥ

Πόση δύναμη, πόση ψυχή κρύβει μέσα του αυτό το χασάπικο.. Άμεσος λόγος κοφτός ευθύς σε πνίγει ευθύς εξ αρχής.. Σημαία μου το είχα κάποτε. Ναι ρε ρεμάλια απαντούσα στα έκπληκτα βλέμματα που συσχέτιζαν τη παιδεία μου με τη συγκεκριμένη επιλογή. Πόση σχέση μπορεί να έχει αυτή η αλήθεια με τα remix της κακέκτυπης αντιγραφής η τη βιομηχανοποιημένη κονσέρβα από τον υπολογιστή. Που τα χειροκροτεί η άγνοια ή ο πιθηκισμός σας. Παίρνουν ένα γιαπωνεζάκι και μια ακατάλυπτη μουσική σκάλα και το κάνουν χιπ χοπ. Κι οι μαλάκες από κάτω επιδοκιμάζουν όπως ο φύλαρχος όταν του δίνουν χάντρες και καθρεφτάκια. Ο λαός ακούει με το συναίσθημα, ευτυχώς ακόμη. Κι όχι με τα’ αυτιά όπως στις μουσικές διαλέξεις. Το γνήσιο το αυθεντικό. Αυτό που αποπνέει από την αρχή ως το τέλος το κομμάτι αυτό. Και μονο από τη φωνή της Ρίτας θα μπορούσε ν' αποδοθεί. Μια φωνή του πεζοδρομίου. Αυτούσια. Ζωντανή..