ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΤΣΙΡΚΟ

Λαέ μη σκύβεις το κεφάλι τραγουδούσαμε παθιασμένα στις παραστάσεις και στους δρόμους.. Μια στιγμή θαρρούσαμε πως ήταν μέσα στην ιστορική αιωνιότητα και πως όλες οι αποχρώσεις του γκρι  έμειναν πίσω… Ποιους θαρρούσαμε πως είχαμε βάλει στη πλάτη του χρόνου μας; Τους  ξένους τραπεζίτες που στολισμένοι καραδοκούσαν  ν' αρπάξουν το βιος του λαού με τους ντόπιους μεσίτες στο κατόπι τους. Ποια διεστραμμένη φαντασία θα μπορούσε τότε να ξεστομίσει ότι οι μεγάλοι μας προστάτες θα γίνονταν οι νεκροθάφτες μας και θα σχεδίαζαν στις οθόνες τους το παρελθόν του μέλλοντός μας. Πως εκτός από τα έχειν μας θα βγάζαμε στο σφυρί και τη λευτεριά που με τόσο αίμα πότισαν οι γονείς μας το δεντρί της. Ε, ήρθε ο καιρός που θα χρειαστεί να το φυτέψουμε ξανά και το σύμπαν συνωμότησε να το κάνουμε εμείς..