Και εις τον Γουλιμήν πιστεύομεν
Έγραφε χθες στην πρώτη της σελίδα η «Καθημερινή»: «ο Seres ο μοναδικός μετεωρίτης που ανακτήθηκε μέχρι σήμερα σε ελληνικό έδαφος». Ανακτήθηκε; Από πού; απ’ το μποστάνι της θείας Φωτούλας;
Αποκτήθηκε, βρέθηκε, ανακαλύφθηκε, αλλά πάντως όχι «ανακτήθηκε» – αυτός είναι ένας αγγλισμός (recover) που χρησιμοποιείται συχνά για εξωγήινα αντικείμενα, δεν γνωρίζω το γιατί, διότι και στα αγγλικά υπάρχουν οι λέξεις που αποδίδουν αντιστοίχως τις έννοιες ανακαλύπτω, κατέχω, αποκτώ κ.τ.λ.
Ωστόσο στα ελληνικά το ανακτώ κάτι που δεν μου ανήκε συνιστά ακυρολεξία. Ψιλά γράμματα, απλώς για το παιγνιώδες του πράγματος και την πλάκα μας. Σε μια χώρα που η πλάκα είναι ατελείωτη.
Όπως η σκέψη - πρόταση: να μας πληρώνουν οι Κουτόφραγκοι (ποιοι άλλοι;) ένα τέλος για τους μεταναστεύσαντες Έλληνες επιστήμονες στην Εσπερία, στην εκεί δούλεψη των ξένωνε, διότι εμείς ξοδευτήκαμε για τη μόρφωση αυτών των παιδιώνε.
Όχι δεν είναι κορυφαίος βλαξ αυτός που διατύπωσε την εν λόγω σκέψη, είναι ο κ. Δουζίνας, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος ΣΥΡΙΖΑ έχει βαλθεί να αναθεωρήσει το Σύνταγμα – ποιο Σύνταγμα; Το Σύνταγμα που δολοφονήθηκε διά των Μνημονίων;
Για να παραφράσουμε τον απίθανο Τσίπρα, «το Σύνταγμα είναι πλέον η κάθε λέξη των Μνημονίων».
Αλλά δεν σταματάει εδώ η πλάκα περί την αναθεώρηση ενός Συντάγματος που φρουρείται από πλήθος αντισυνταγματικών νόμων, παθαίνει ακόμα και η πλάκα την πλάκα της, όταν ο Τσίπρας αποκαλεί τζογαδόρους (κ.ά.) εκείνους προς τους οποίους απευθύνεται για την επίμαχη αναθεώρηση. Διότι αναθεώρηση μπορεί να γίνει στη βάση όσων προτείνει ο Τσίπρας. Μόνον. Όσα προτείνουν οι άλλοι είναι παιδαριώδη και τζογαδόρικα.
Η αλήθεια είναι ότι οι έως τώρα προτάσεις για την αναθεώρηση του (μισο)πεθαμένου Συντάγματος μόνον πονηρία φανερώνουν, μόνον σε κόλπα για το μελλοντικό μανιπουλάρισμα του λαού προσβλέπουν και ουδέν ουσιώδες υπέρ του Δήμου και της δημοκρατίας προνοούν.
Μάλιστα, όλη αυτή η φενάκη για Σύνταγμα υπό το κραταιό κράτος των Μνημονίων έχει πλάκα ανάλογη με εκείνην του λυκόφωτος της Σπάρτης.
Όταν, η άλλοτε αγέρωχη πόλις, είχε καταντήσει σύμμαχος (δηλαδή εν δυνάμει κτήση κι εν τέλει κατάκτηση) των Ρωμαίων. Όντας λοιπόν υπόδουλη η Σπάρτη συνέχιζε να (αυτο)διοικείται σύμφωνα με το πάτριο πολίτευμα, προσφέροντας έτσι ένα τουριστικό αξιοθέατο στους κατακτητές, οι οποίοι με τη σειρά τους έσπευδαν σ’ αυτήν την Ντίσνεϊλαντ για να διασκεδάσουν με την παράσταση αναπαράστασης του πολιτεύματος των Λακεδαιμονίων, σαν να ήταν ζωντανό.
Έτσι κι εμείς σήμερα (μια ακόμα απόδειξη της συνέχειας του ελληνισμού): κάνουμε ότι έχουμε Σύνταγμα, ενώ μας κατέχει Μνημόνιο. Κάνουμε ότι έχουμε αυτεξούσιο, ενώ έχουμε απλώς Πάιατ…
Ποντίκι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου