Αιματηρή σύγκρουση συναισθημάτων. Σα ξένος αλλά και σα χθες
κοιτάζω σήμερα ημέρα των γενεθλίων μου το φωτογραφικό είδωλο των 24σάρων μου χρόνων.. Δεν τολμώ ούτε δια
χειραψίας να συστηθώ μαζί του.. Φοβάμαι.. γιατί έχω διαψεύσει πολλά από τα
όνειρά του.. Τα οράματά του.. Πόσο μάλλον που στην αγκαλιά μου φιγουράρει ο
πρώτος μου γιος.. Ο Γιαννάκος μου.. Το ένα μωρό πλάι στ’ άλλο.. Του αγόραζα
παιχνίδια για να παίζω εγώ.. Ακολούθησαν άλλοι δύο. Ο Πανούλης μου και ο
Εκτοράκος μου.. Και διπλάσιος αριθμός δεκαετιών.. Πως πέρασαν ! Στιγμή τη στιγμή.. ώσπου έγιναν σύνολο κι έπαψα να τις μετρώ.. Τις μύριζα σαν τα λουλούδια. Αντράκια πια οι γιοί μου
αμφισβητούν την αρχηγία μου και οι συρράξεις είναι Ομηρικές. Έχω αρχίσει να
νοιώθω πως ζω … «τιμής ένεκεν»..Στα μετόπισθεν.. Κι όσο η αμφισβήτησή μου
διευρύνεται τόσο πιο οικεία βιώνω τον Σαρλ Ασναβουρ(ιάν) που απαγγέλλει
ψέλνοντας. : Hier encore j'avais vingt ans et j’ ai caresse le temp et zoue de la vie.. «Χθες
ακόμη ήμουν είκοσι χρόνων και χαλούσα (ξόδευα) το χρόνο παίζοντας με τη ζωή..»
Δεν πρόκειται για παράπονο.. Το ταξίδι ήταν απολαυστικό. Έντονο, περιπετειώδες
και σε μερικές περιπτώσεις μυθικό.. Και συνεχίζεται αλλά με το σκαρί λαβωμένο
και σε άγριους καιρούς..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου