ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ

Αγγίξαμε ήδη την εποχή που η όραση και ακοή ισοπεδώνουν τις υπόλοιπες αισθήσεις.. Ο πλησίον σου δεν υπάρχει αν έχεις επί παραδείγματι φορέσει ωτασπίδες και μάσκα στα μάτια. Κι ας τον ανασαίνεις. Κι ας τον αγγίζεις. Κι ας τον γεύεσαι.. Την εποχή που η εικόνα σου πρέπει να τίθεται φιλτραρισμένη και ψευδής υπό την κρίση ενός συνόλου και όχι ενός προσώπου. Του προσώπου που σ' ενδιαφέρει.. Την εποχή του κατά φαντασία έρωτα.. Τα ηλεκτροφόρα ακροδάκτυλα που αναδεικνύουν την ένταση του συναισθήματος είναι παρωχημένη λειτουργία για τους μεσαιωνικούς ανθρώπους που καίνε κάρβουνο τη διαστημική εποχή.. Το άρωμα από τα ερωτευμένα κύτταρα δεν μεθάει πια. Γιατί μόνο τα βλέπεις. Σαν τα λουλουδια που η λογιστική δεν τα μυρίζει. Τα μετράει.. Οι στάλες μελιού από τα ερωτευμένα χείλη μοιάζουν στην οθόνη με αδιάφορες ψιχάλες βροχής στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου σου. Αυτός ο κόσμος δεν μας μοιάζει.. Και δεν του μοιάζουμε..